Ιδεολογία

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ

Μεγαλώνουμε στην ακρογιαλιά, απέναντι στις γραμμές των οριζόντων, την ισχυρότερη πρόκληση για ταξίδι. Όσο πλησιάζουμε την πρώτη γραμμή, αυτή ξεμακραίνει και μεταμορφώνεται σε αέναο προορισμό... Διαβάστε Περισσότερα

 
Eudemonia.gr
Uncategorized

Οι ασκορδουλάκοι της θάλασσας και τα μινωικά μυστήρια της παραλίας του Κομμού

Ασκουρδουλάκοι της θάλασσας τουρσί.

Δεν μπορούμε (ή και δεν θέλουμε) να απομακρυνθούμε από το μινωικό παρελθόν μας, όσο κι αν οι χιλιετηρίδες μας σπρώχνουν μακριά του. Αισθανόμαστε στα γυμνά πόδια μας ζεστή την αμμουδιά που σκεπάζει τα σημαίνοντα ερείπια του πρώτου ευρωπαϊκού πολιτισμού καταμεσής της Μεσογείου, καθώς περπατάμε στην απέραντη παραλία του Κομμού, του λιμανιού της Φαιστού, την έξοδο της Μεσαράς στο Λιβυκό πέλαγος και σε όλη τη μεγάλη θάλασσά μας. Αλλά πιο πολύ ακόμη και από τα ερείπια, μας κρατά ζεστούς με το παρελθόν μας οι συνήθειες των ανθρώπων που αλλάζουν, ουσιαστικά παραμένοντας ίδιες, όπως οι συγκεντρώσεις τους γύρω από εκκλησάκια-ιερά κορυφής, και, κυρίως, από πανηγυρικά τραπέζια με υλικά χιλιόχρονων γαστρονομικών παραδόσεων, γιατί είμαστε αυτό που τρώμε, στο ίδιο τοπίο στο οποίο συνεχίζουμε να ενδιαιτούμε, με παρόμοιες αξίες και κοινή την ενέργεια της χαρμόσυνης ζωής. Μίνωας μπορεί να σημαίνει «Μακαριότατος» ή και «Πανευτυχής», μια επιδίωξη που δεν έπαψε ποτέ να μας συγκινεί. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Το πιλάφι με τις καλόγνωμες και η λειτουργία του ούζου με μεζέ όστρακα από τον κόλπο της Καλλονής

Καλόγνωμες πιλάφι.

Η «λεσβιακή άνοιξη» μοιάζει να κρατά αιώνια, και «ακούς» πάντα την ευωδιά της, όπως συνηθίζουν να λένε το «μυρίζω» σε κάποια νησιά του Βορείου ή του Νοτίου Αιγαίου. «Έλα Δίκα λοιπόν από φρέσκο γλυκάνισο στεφάνια να ετοιμάσεις∙ κι επάνω στα μαλλιά σου που ’ναι χάρμα σωστό μ’ αέρινα δάχτυλα να τα φορέσεις∙» τραγουδά η Σαπφώ, σε ανασύνθεση και νεοελληνική απόδοση από τον Οδυσσέα Ελύτη, αμφότερων ιθαγενών της Λέσβου, διαφορετικών εποχών, αλλά ομοούσιας, αιωνίως επίκαιρης ευαισθησίας. Πίσω από τη Σκάλα Πολιχνίτου, στην ενδοχώρα του κόλπου της Καλλονής, στο Λισβόρι, ανθίζει ο γλυκάνισος, το καταλυτικό μυριστικό της μυθολογίας του ούζου, που τόσο πολύ ταιριάζει με το πανόραμα των οστράκων (λένε ότι ο κόλπος τρέφει έως και 28 είδη) στα τραπέζια που είναι ακουμπισμένα στην αμμουδιά, απέναντι στο ηλιοβασίλεμα. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Χοχλιοί με χόντρο.
Food Landscapes

Χοχλιοί με χόντρο που σπάσαμε με τον τρόπο των παλαιολιθικών αρχανθρώπων

Όταν ήμασταν παιδιά, στο νησί, ο χόντρος δεν εμφανιζόταν στο τραπέζι μας. Οπωσδήποτε θα υπήρχε παλαιότερα (στη Λέσβο διασώζεται ακόμη στο τελετουργικό φαγητό κισκέκ) και θα τον έσπαγαν με τον χερόμυλο, όπως ακόμη «κόβουν» το φάβα. Εμείς, τα παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, μετά τα μέσα της δεκαετίας του ‘60, το μάθαμε στο κρατικό «συσσίτιο» όπως το λέγαμε. Για δυο-τρία χρόνια, παίρναμε πρωινό στο σχολείο, και μετά το πέρας των μαθημάτων καθόμασταν στις τάβλες της «σάλας», του μεγάρου που γίνονταν τα πανηγύρια, και τρώγαμε πλήρες γεύμα. Δυο φορές την εβδομάδα είχαμε χόντρο (όπως τον αποκαλούν στην Κρήτη ή πλιγούρι όπως το μάθαμε εμείς), που δεν μας άρεσε καθόλου. Εγώ, θυμάμαι σαν τώρα, ότι «σκότωνα» το χρόνο που έπρεπε υποχρεωτικά να καθίσουμε στο τραπέζι, «ζωγραφίζοντας» μέσα στο γεμάτο πιάτο με το κουτάλι τον Ιορδάνη ποταμό, όπως τον ξεσηκώναμε από την εικονογράφηση του βιβλίου των θρησκευτικών. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Χοχλιοί της θάλασσας με κολοκυθάκια, πατάτες και ντοματάκια. Η βαθιά γεύση της μινωικής παράδοσης στο Τόξο της Λύρας

Χοχλιοί της θάλασσας με κολοκυθάκια, πατάτες και ντοματίνια.

Αντέχει χιλιετίες τώρα αυτό το νήμα που συνδέει το περιδέραιο των νησιών του νοτίου Αιγαίου – την Κρήτη, την Κάσο, την Κάρπαθο, τη Χάλκη, τη Ρόδο – που γλεντούν  στηρίζοντάς στα γόνατά τους τη χειροποίητη από τους ίδιους τους λυράρηδες, λύρα του Αρχιπελάγους. Μοιάζουν με κλίμακα που ανέβαιναν σκαλί-σκαλί, κόρφο-κόρφο, οι θρυλικοί θαλασσοκράτορες Μινωίτες για να φτάσουν στη μεγάλη στεριά της Ασίας (στην περιφέρεια της Ολύμπου στη βόρεια Κάρπαθο υπάρχει το τοπωνύμιο Ασία), σπέρνοντας τις παραδόσεις του αισιόδοξα θαυμαστού και απολαυστικού πολιτισμού τους. Και τώρα, εμείς, ζούμε και απολαμβάνουμε μια σύγχρονη έκφραση της μινωικής κουλτούρας, που η γεύση της μπορεί να συμπυκνωθεί συμβολικά σε ένα αντιπροσωπευτικό φαγητό, τους χοχλιούς της θάλασσας. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Κολλιτσάνοι ή κοριτσάνια, το θαύμα των μικρών βυθών και των μικρών πατρίδων

Kolitsanoi

Νόστιμον ήμαρ. Η λέξη νόστιμος έχει την ίδια ρίζα με το νόστος και το νέμομαι, επιστρέφω στις πηγές μου. Νόστιμο είναι αυτό που έχει τη γεύση της επιστροφής στον γενέθλιο τόπο. Όπως η γεύση των τηγανιτών κολλιτσάνων, «των προτερημάτων ενός μικρού βυθού» για να δανειστούμε τη φράση του ζωγράφου Αλέκου Κυραρίνη από το βιβλιαράκι του για την τέχνη «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης».

Συνεχίστε την ανάγνωση…

Related posts
Δοκιμάζοντας δρίλλα, σιτάκα και αλευρά με κεράτινο κουτάλι σε μητάτο στην Κάσο
24 Ιανουαρίου 2017
Χέλι στο κεραμίδι και μπατσαριά στην όχθη της Παμβώτιδας
24 Ιανουαρίου 2017
Eudemonia.gr Nikos G. Mastropavlos Soupiopilafo Kasou 2019 IX
Food Landscapes

Σουπιοπίλαφο, σουπιές και ταξίδια στις όχθες του Καρπάθιου πελάγους

Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε με τα κόκαλα των σουπιών. Τα φορτώναμε τόνους όνειρα, καρφώναμε στην κουβέρτα τους ένα ασπρόμαυρο φτερό γλάρου, και τα αφήναμε στους γιαλούς να ταξιδέψουν για μακρινές στεριές. Τώρα, καθώς αγωνιζόμαστε να μείνουμε παιδιά, που δεν έπαψαν ποτέ να περιδιαβάζουν εκείνους γιαλούς στις όχθες του Καρπάθιου πελάγους, παίζουμε με τα σουπιοκόκαλα, φορτώνοντάς τα σουπιοπίλαφο και, πάντα, όνειρα. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Απηχήσεις από ένα πανηγυρικό πυροφάνι. Οι κάβουρες είναι το ζουμί τους που νοστιμεύει τη μακαρονάδα και το ριζότο με τις πεταλίδες

Μπλε κάβουρες με λιγγουίνι και κάπαρη.

Ναι, ήταν, όντως, ένα μικρό πανηγύρι στη χάρη της μπουνάτσας και των αρχέγονων παραδόσεων των τροφοσυλλεκτών ανθρώπων των ακτών. Αυτή η ψαρευτική εξόρμηση ήταν πολύ διαφορετική από τις αυστηρές και με μεγάλες προσδοκίες των ανδρών ψαράδων, καθώς ήταν πάνδημη, αφού συμμετείχαν και γυναίκες και παιδιά που μπορούσαν να περπατήσουν νύχτα χωρίς φεγγάρι, με λιγοστό φως, στα αιχμηρά βράχια της ακτής. Γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για το επιτυχημένο πυροφάνι. Σε αντίθεση με τους αχινούς που είναι αυγομένοι στο γέμισμα του φεγγαριού, τα καβούρια και τα ψάρια που γυαλώνουν τη νύχτα, αιφνιδιάζονται πιο εύκολα τις ασέληνες νύχτες.

Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Σκάροι λιόκαφτοι, η ξεχασμένη γεύση της βαθειάς νησιωτικότητας

Eudemonia.gr Skaroi Liokaftoi Fourno Nikos G. Mastropavlos 2021 I

Οι σκάροι είναι ψάρια αρχοντικά, όσο και φτωχικά, σπουδαίο έδεσμα των πολυτελών συμποσίων των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, αλλά και των στοιχειωδών μαγειρείων της ανάγκης. Ο επαναπατρισμός τους στο νότιο Αιγαίο την άνοιξη από τις ακτές της Αφρικής όπου ξεχειμώνιαζαν, σήμαινε την εποχή της παραθαλάσσιας αφθονίας, καθώς οι καλοσύνες επέτρεπαν στους τροφοσυλλέκτες της στεριάς και του πελάγους να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές, το όριο της αμφίβιας ζωτικότητας των νοτίων θαλασσών. Κι οι σκάροι, ήσαν ένα μεγάλο, σχετικά, ψάρι, που μπορούσε ο καθένας να πιάσει από στεριάς, χωρίς πολλά-πολλά εργαλεία ψαρικής – μόνο με μακρύ καλάμι αρματωμένο με πετονιά, ένα μολύβι και ένα αγκίστρι, και να ξέρει στοιχειωδώς να επιλέγει τα στέματα και να δολώνει το «χαλί» του κάβουρα – το καλύτερο δόλωμα για τους σκάρους – ή, ακόμη πιο εύκολα, την πεταλίδα που έβρισκε επί τόπου. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Related posts
Σκάροι πλακί ή «παπά γιαχνί». Ψαρεύοντας, με δέτη ή καλάμι, και μαγειρεύοντας σκάρους στο Καρπάθιο πέλαγος
1 Σεπτεμβρίου 2017
Σκάροι με μπάμιες, αρωματισμένα και αρτυμένα με τον χυμό των αγουρίδων
24 Ιουλίου 2021
Eudemonia Nikos G. Mastropavlos ALFA Smerna Pilafi 2018 IIII
Food Landscapes

Σμέρνα ψαροπίλαφο από τα βάθη της νησιωτικότητας

Για τους περισσότερους είναι ενόχληση στη θωριά αλλά και στις δραστηριότητες στη θάλασσα. Για τους ψαράδες είναι αλίευμα χωρίς εμπορική αξία. Κανείς δεν θέλει να αγοράσει ένα φιδόμορφο ψάρι, με στόμα γεμάτο κοφτερά δόντια, που μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει στον θεατή. Πόσο μάλλον να το βάλει και στο τσουκάλι του. Κι όμως, εκείνοι που ξέρουν ορκίζονται στη νοστιμιά της. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Σκάροι πλακί ή «παπά γιαχνί». Ψαρεύοντας, με δέτη ή καλάμι, και μαγειρεύοντας σκάρους στο Καρπάθιο πέλαγος

Σκάροι γιαχνί μαγειρεμένοι στα ξύλα.

Αυτή τη φορά ευχόμουν να χτυπήσει ο Παπάς του Ντελή το παράθυρο του πατέρα μου. Ήταν το σύνθημα ότι ο καιρός είναι καλός και πρέπει αμέσως να ξεκινήσουν οι ετοιμασίες  για το ψάρεμα. Αυτό για τον πατέρα μου σήμαινε βιαστική απόλαυση του πρωινού καφέ, όσο η μητέρα μου ετοίμαζε τον «τουβρά» του, το δισάκι από καραβόπανο, με τις «καθετές», το σουγιά, το παγούρι του νερού και το πρόχειρο φαγητό, κουλούρες με κασιώτικο αρμυροτύρι, ντομάτα και αγγούρι. Αυτή τη φορά το νερό και το φαγητό ήταν επί δύο, γιατί, τι ευτυχία, θα έπαιρναν και εμένα μαζί τους, σε ένα αξέχαστο, για όλη τη ζωή μου, μεγάλο, ψάρεμα. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Related posts
Σκάροι λιόκαφτοι, η ξεχασμένη γεύση της βαθειάς νησιωτικότητας
19 Οκτωβρίου 2021
Σκάροι με μπάμιες, αρωματισμένα και αρτυμένα με τον χυμό των αγουρίδων
24 Ιουλίου 2021
Travel Tales

Ψημένη ρακή, το επίσημο ποτό των θερινών ξεφαντωμάτων στην Αμοργό

Ψημένη ρακή και λουκούμια στο πρεβάζι του παραθύρου της Χοζοβιότισσας.

Από αυτό το μικρό παράθυρο στο αρχονταρίκι της Χοζοβιώτισσας, ορθάνοιχτο στο απέραντο γαλάζιο, μοιάζει να βλέπεις – και κυρίως να αισθάνεσαι – την κεντρική ουσία του τοπίου της Αμοργού. Κι εκείνη, ακριβώς, την ώρα, μπαίνει μέσα στη ματιά σου ο δίσκος με το «καλωσόρισμα» στην αμοργιανή μυσταγωγία, τα μικρά ποτηράκια με τη ψημένη ρακή. Βέβαια, είχαμε ζήσει και άλλες φορές σε πολλά μοναστήρια αυτό το τυπικό τελετουργικό της υποδοχής του προσκυνητή με τσίπουρο (όπως στη βουλγάρικη μονή Ζωγράφου στο Άγιο Όρος, που ο ηγούμενος φτιάχνει αρωματικό απόσταγμα με δική του μυστική συνταγή) και λουκούμι, αλλά, σε αυτό το κολλημένο στο βράχο στρείδι της μεγάλης πίστης, το κέρασμα είναι πολύ ιδιαίτερο και απολύτως ενδημικό. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Φούσκες, η γεύση της θάλασσας.
Food Landscapes

Φούσκες, η γεύση της θάλασσας

Αυτά είναι φιγούρες των Νοτίων Σποράδων. Γευστικά τσαλίμια του συρτού ή της σούστας. Σαν την μικρή κόκκινη γαρίδα, αυτή που είναι γνωστή ως συμιακό γαριδάκι, αλλά στα άλλα νησιά επιμένουν να το λένε δωδεκανησιακό, αφού το ψαρεύουν παντού με κύρτους που ποντίζουν σε βάθη άνω των εκατόν πενήντα οργιών. Η Κάλυμνος, η Λέρος, η Σύμη, η Χάλκη, η Κάσος. Ένας μονολεκτικός στίχος ποιήματος τα ονόματά τους, μια έντονη απόλαυση, αρτυμένη με χίλιες δυο μνήμες και ιστορίες. Ακόμα και οι πέτρες των βυθών τους, έχουν ατόφια τη γεύση του πελάγους,  που απλώνεται στο στόμα σου σαν κύμα που μπουκάρει σε περίκλειστο κόρφο και τον πλημμυρίζει θάλασσα,  μόλις δαγκώσεις την χρυσοκοραλλένια, με μαβί περίγραμμα, σάρκα, που κρύβουν στην καρδιά τους. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Πιλάφι με πεταλίδες ή πατελιόρυζο, η αυθεντική γεύση της νησιωτικότητας

Eudemonia.gr Nikos G. Mastropavlos Patelioryzo 2020 I

Μαγειρεμένο στα ξύλα που φέρνει η θάλασσα, στους τόπους των πεταλίδων, αυτό το φαγητό μοιάζει να γεμίζει το στόμα και τη ψυχή από τη νόστιμη γεύση της νησιωτικότητας.

Νησιωτικότητα είναι η συμβολή δύο αντίρροπων κοσμογονιών, της θάλασσας και της στεριάς· λες και επάνω στη γραμμή της περιπαθούς συνεύρεσής τους σκορπούν στον γαλανό αιθέρα όλη τη θεογονική ενέργειά τους, που, αλλιώς, μπορούμε να την πούμε και μια ολάκερη ιδεολογία να βλέπεις και να ζεις τη ζωή. Ή, καλύτερα, τις δύο όψεις της ίδιας ζωής, αναλόγως, από που την κοιτάζεις. Από τη στεριά προς το πέλαγος ή από τη θάλασσα προς στις στεριές που αχνοσχεδιάζονται στους ορίζοντές σου. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Χταπόδι με αβρωνιές από τα βάθη της προϊστορίας της τροφής στις όχθες της Μεσογείου

Nikos G. Mastropavlos Eudemonia Chtapodi Avronies 2018 I

Βασανίζοντας την αιώνια σχέση μας με τη θάλασσα στην ακρογιαλιά, σπουδάζαμε χωρίς να το ξέρουμε τις απαρχές της τροφής των ανθρωπίδων προγόνων μας. Αλήθεια, γιατί από αυτήν εδώ τη θέση, στο μέτωπο του γαλήνιου έως και θυελλώδους έρωτα του πελάγους με τη στεριά, απελευθερώνεται ο νους και ταξιδεύει πέρα από τις γραμμές των οριζόντων, στις αόρατες περιοχές του χάρτη των αισθήσεων και των ιδεών; Γιατί άρεσε, πάντα, στους ανθρώπους να περιδιαβάζουν την περιγιαλιά, να σεργιανούν δίπλα στη θάλασσα; Εμάς, πάντως, συνάρπαζε η εξερεύνηση στα βράχια με τις μικρές θάλασσες στις κοιλότητές τους – «αρούς» τους λέγαμε και δεν βρήκα άλλη ελληνική λέξη να τους περιγράφει – που γέμιζαν όταν το κύμα ήταν ψηλό και δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε, γιατί ακολουθούσαμε προαιώνια ένστικτα και κυνηγούσαμε μικρά κοχύλια στην αρχή, μετά πεταλίδες, μετά ακίνδυνα μικρά καβούρια, μετά διάφανες γαρίδες,  κεφαλόπουλα και μετά σκληρές καβουρομάνες με πολύ ισχυρές δαγκάνες. Κάπως έτσι δεν θα λειτουργούσαν και οι πρώτοι ανθρωπίδες που περιδιάβαζαν την ακρογιαλιά για να εξερευνήσουν τα όρια του διαιτολογίου τους; Συνεχίστε την ανάγνωση…

Eudemoniagr Nikos G. Mastropavlos Chochlioi Thalassas 2019 V
Food Landscapes

Χοχλιοί της θάλασσας, το πρώτο κόσμημα του τραπεζιού και του πολιτισμού των ανθρώπων

Ανακαλύψαμε τον κόσμο παίζοντας στην ακρογιαλιά, όχι μόνο εμείς, τα παιδιά των νοτίων θαλασσών, εν δυνάμει θαλασσοπόροι, αλλά και οι πρώτοι άνθρωποι. Όλες οι μεγάλες πορείες προς τις σπουδαίες ανακαλύψεις και τις αποκαλύψεις ξεκινούν από έναν μικρό περίπατο στην ακροθαλασσιά, στην πιο γοητευτική και συναρπαστική συνεύρεση των μεγάλων δυνάμεων της ζωής, του πελάγους, της στεριάς, του αγέρα και των ονείρων. Και τα δικά μας όνειρα απέπλεαν από το μικροσκοπικό λιμανάκι της Μπούκας, στη σκιά του καμπαναριού με το ρολόι του Αγίου Σπυρίδωνα, πριν ακόμη μάθουμε να παγιδεύουμε στις χούφτες μας τις διάφανες γαρίδες, να ψαρεύουμε  με γυάλα και ζυμάρι τα κεφαλόπουλα, να ανακαλύψουμε ότι κάτω από τις πέτρες υπάρχουν καβουράκια και να μάθουμε ότι οι πεταλίδες «βγαίνουν» αν τις χτυπήσεις με μια πέτρα. Οι χοχλιοί, τα θαλασσινά σαλιγκάρια, ήταν εκεί – ειδικά αν υπήρχε «νεροφιδιά», είχαν, δηλαδή, τραβηχτεί τα νερά από τη μπουνάτσα – ακίνητοι, διατεθειμένοι να τους μαζέψουμε. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Η μεγαλοσύνη της ιδεολογίας του Αιγαίου στον ελάχιστο μεζέ για τις θερινές ρακές

Το πέρασμα των τσίρων από τα κάρβουνα στη Χέλατρο.

Σε εμάς το λίγο είναι πολύ. Σε αυτό το ακρωτήρι που εισχωρεί ατίθασο στη Μεσόγειο και σκορπά τα θραύσματα της πανηγυρικής εισόδου του στην πιο ατμοσφαιρική άκρη της, το ελληνικό αρχιπέλαγος, ποτέ το πλήθος δεν ήταν η κρίσιμη μάζα, αλλά, το, σχεδόν, ηρωικό ελάχιστο. Το μέγα είναι, απλώς, συνθετικό της μεγαλοσύνης, που, εδώ, ταιριάζει με το μικρό, κι αυτό με τη σειρά του χωρά στο ανθρώπινο μέτρο. Κι εμείς , πολίτες των μεγαλοδύναμων μικρόκοσμων, ευφραινόμαστε από τα λίγα και εξαιρετικά νόστιμα καλά των μικρών στεριών και της μεγάλης θάλασσας, στήνοντας ένα μικρό ή και μεγάλο, χαρμόσυνο πανηγύρι, κάθε φορά που βρισκόμαστε γύρω από το στρωμένο τραπέζι και τσουγκρίζουμε τα επίσης μικροσκοπικά ποτηράκια μας με τη φλογερή ρακή ή σούμα, ή το ούζο. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Το χταπόδι με τα κρίθαμα, η πρώτη ψαριά του ανθρώπου και τα τοπία καταγωγής της τροφής στο Αιγαίο

Eudemonia.gr Chtapodi Crithama 2019 I

Θυμάμαι, ο αγροτικός ιατρός που υπηρετούσε τότε – μέσα της θρυλικής δεκαετίας του 1960 – στο νησί, με προέτρεψε να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να ξεκουμπώσω το θερινό πουκάμισό μου για να με ακροαστεί. Το έκανε, τελικά, η μητέρα μου, γιατί εγώ κρατούσα ερμητικά κλειστές τις χούφτες μου. Ο θεράπων το πρόσεξε και ζήτησε να δει τι κρατούσα με τόσο ζήλο. Στη μια είχα έναν μικροσκοπικό αστερία και δυο χοχλιούς της θάλασσας, και στην άλλη ένα καβουράκι και μια πεταλίδα. Αυτό το θερινό κρύωμα και η επίσκεψη στον γιατρό, ήταν, για μένα, η ευκαιρία να κατεβούμε κοντά στη θάλασσα, με κοντό παντελόνι και πλαστικά πέδιλα, ό,τι πιο βολικό να εξερευνάς τους αρούς, όση ώρα η μητέρα θα έκανε άλλες δουλειές, πριν πάμε στο ιατρείο. Και μέσα στις παλάμες μου έκλεινα τους κόπους, αλλά και τις γνώσεις αυτής της εξερεύνησης.

Συνεχίστε την ανάγνωση…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Travel Tales

Τα θερινά ποιήματα του Αιγαίου

«Tις ιδέες μου όλες ενησιώτισα» συλλαβίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στον 13ο Ψαλμό των Παθών τού «Αξιον Eστί» και συνεχίζει να ψέλνει στο «Δοξαστικόν»: «Η Σίφνος, η Αµοργός, η Αλόννησος, / η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη, / η Κως, η Ιος, η Σίκινος». Ημέρες και νύχτες απέναντι στη θάλασσα, απέναντι στο ίδιο το καλοκαίρι. Γιατί αυτή η σχέση σώματος, ακρογιαλιάς και αδιάκοπου πήγαινε-έλα των κυμάτων είναι τόσο συναρπαστική; Ισως γιατί η απεραντοσύνη της θάλασσας αφήνει ελεύθερο τον νου να πετάξει πέρα από τη γραμμή των οριζόντων, στην περιοχή των ονείρων.

Συνεχίστε την ανάγνωση…

Travel Tales

Τα μυστήρια της Ικαρίας και το φαγητό του ικαριώτικου

Eudemonia Mastropavlos Ikariotikos 2017 Vasiki

Ο ικαριώτικος χορός μοιάζει με συλλογική ενδοσκόπηση, ειδικά στο πανηγύρι του Αγίου Ισιδώρου, πέρα από το Χριστό των Ραχών, στις 14 Μαΐου, όπου οι αυτόχθονες ανοίγουν τη μακρά σειρά των θερινών ξεφαντωμάτων που συγκλονίζουν μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής τους την ίδια την νήσο και όσους ταξιδεύουν επάνω της στα μυστήρια του Ικάριου πελάγους. Τίποτε πιο μυσταγωγικό, ευλαβικό και παγανιστικό συγχρόνως, από τις σφιχταγκάλιασμένες μακρόσυρτες παρέες που κυματίζουν απέναντι στον ήλιο που ανατέλλει, σαν την έξαψη του Ικάριου πελάγους, που εκδηλώνεται πότε χαϊδευτικά και πότε ατίθασα. Και το βιολί και το μελτέμι να δίνουν τον ρυθμό στα κύτταρα της  θάλασσας και των ανθρώπων που πάντα ήσαν βιολόσχημα, σαν τα αενάως μοντέρνα κυκλαδικά ειδώλια. Συνεχίστε την ανάγνωση…

Food Landscapes

Ζυμαρικά βαπτισμένα στο μελάνι του χταποδιού: Εξερευνώντας τη σπάνια γεύση του ολού ή θολού ή αλού ή λολού

Ζυμαρικά λιγκουίνι βαπτισμένα στη σάλτσα από τους ολούς των χταποδιών.

Είναι άγνωστη λέξη, όσο και άγνωστη γεύση, που ακούγεται και υπάρχει, αποκλειστικά, εντός των κύκλων των ρεκτών των γευστικών μυστηρίων της βαθιάς νησιωτικότητας. Ακούσαμε τους Μυκονιάτες συντρόφους να αποκαλούν τη σακούλα με το μελάνι που έχει το χταπόδι στην «κουκούλα» του, ολό, τους φίλους από την Κάλυμνο να την ονοματίζουν λολό, αλλού να μιλούν για θολό, αλλά, εμείς, στην νοτιοανατολική άκρα του Αιγαίου, τη λέγαμε αλό. Συνεχίστε την ανάγνωση…