Ιδεολογία

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ

Μεγαλώνουμε στην ακρογιαλιά, απέναντι στις γραμμές των οριζόντων, την ισχυρότερη πρόκληση για ταξίδι. Όσο πλησιάζουμε την πρώτη γραμμή, αυτή ξεμακραίνει και μεταμορφώνεται σε αέναο προορισμό... Διαβάστε Περισσότερα

 
Eudemonia.gr
Food Landscapes

Υπερρεαλιστικό χταποδοπίλαφο από τα απομεινάρια μιας Καθαρής Δευτέρας

Χταπόδι πιλάφι.

«Τι θαύμα αυτό το οχταποδοπίλαφον»! Αυτή η παρενθετική πρόταση στην επιστολή του Ανδρέα Εμπειρίκου στον Δημήτρη Καλοκύρη τον Μάιο του 1973, είχε εντυπωθεί στον νου μου ως κύρια. Πως να ήταν η γεύση του χταποδιού πιλάφι που μαγείρεψε η κυρία Σουλιώτη και εντυπωσίασε τόσο πολύ τον υπερρεαλιστή ποιητή, ο οποίος το συμπεριέλαβε στις «βαθιές εντυπώσεις από την βραχεία διαμονή του στη Θεσσαλονίκη» και το κατέγραψε «με αύξουσα ολονέν χαρά» στις «νέες πολύτιμες εμπειρίες» του: «Επίσης να διαβιβάσετε τους χαιρετισμούς μου στη χαριτωμένη κυρία Σουλιώτη. Δεν ξεχνώ τις περιποιήσεις της και το τόσο εύγευστο γεύμα που μας ετοίμασε (τι θαύμα αυτό το οχταποδοπίλαφον!) μα, ακόμη περισσότερο δεν ξεχνώ την ομορφιά της». Η γεύση του με «στοίχειωσε», και από τότε δεν έπαψα να την αναζητώ με το δικό μου τρόπο. Και ο δικός μου τρόπος νοιάζεται, πάντα, να διατηρήσει ατόφια την πιο ιδιαίτερη και πιο αντιπροσωπευτική γεύση της Μεσογείου, που είναι παρούσα σε κάθε μέτρο των ακρογιαλιών της. Continue reading…

Art Studio Dreams

Το εργαστήριο ονείρων του Στέφανου Δασκαλάκη

Εργαστήριο ονείρων του Στέφανου Δασκαλάκη.

Ο Στέφανος Δασκαλάκης ζωγράφιζε αυτές τις υπέροχες φιγούρες του κάτω από ηλεκτρικούς λαμπτήρες, με κλειστά τα πατζούρια του παλιού νεοκλασικού σπιτιού που στεγάζει το ατελιέ του. Τώρα, άνοιξε τα παράθυρά του στο φυσικό φως της γειτονιάς μεταξύ Μιχαήλ Βόδα και Αχαρνών και ζωγραφίζει τα αντικείμενα του δεύτερου πλάνου των έργων του λουσμένα στο φως της ημέρας. Οι πολυθρόνες, οι καρέκλες, τα τραπεζάκια, τα ίδια τα καβαλέτα του, μεταμορφώνονται από κομπάρσους σε πρωταγωνιστές. Το φυσικό φως ξεδιαλύνει όλα τα αμυδρά φωτισμένα μυστήρια της δημιουργικής ζωής του ζωγράφου και μας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε κρυφές πτυχές της και εμείς. Continue reading…

Τα σπάνια τυριά του Αιγαίου, ελαϊκή Κάσου.
Food Landscapes

Τα σπάνια μικρά τυριά του Αιγαίου, η άλλη γεύση της νησιωτικότητας

Φαντάζουν ως η πλέον αντιπροσωπευτική γεύση των τοπίων του Αιγαίου. Λες και όλη ουσία των παρενθέσεων των ελάχιστων στεριών στην απέραντη θάλασσα, αναφύεται με τη μορφή ευωδιαστών χόρτων, που οι ατίθασες αίγες – που προσομοιάζουν με ηλιοκαμένα παιδιά του καλοκαιριού – και τα μειλίχια πρόβατα – που φαντάζουν ηλικιωμένοι που αργοπατούν υπό το βάρος της εμπειρίας – μετουσιώνουν σε πλήρες γεύσεων γάλα, ακόμη και στις ξηρές εποχές, που οι τυροκόμοι με αιωνόβιες αλχημείες συμπυκνώνουν σε τυρί. Και σύμφωνα με τον χρυσό κανόνα του Αιγαίου, που υπερισχύει στα πάντα, και στα τυριά του, η μεγαλοσύνη, ο πλούτος, η αυθεντικότητα – που είναι συνώνυμη με την ποιότητα –, η νοστιμιά, δεν βρίσκονται στο πολύ, αλλά στο λίγο. Ακόμη και σ’ ένα μικρό, μεγαλειώδες, σπιτικό τυράκι. Continue reading…

Food Landscapes

Χοχλιοί της θάλασσας με κολοκυθάκια, πατάτες και ντοματάκια. Η βαθιά γεύση της μινωικής παράδοσης στο Τόξο της Λύρας

Χοχλιοί της θάλασσας με κολοκυθάκια, πατάτες και ντοματίνια.

Αντέχει χιλιετίες τώρα αυτό το νήμα που συνδέει το περιδέραιο των νησιών του νοτίου Αιγαίου – την Κρήτη, την Κάσο, την Κάρπαθο, τη Χάλκη, τη Ρόδο – που γλεντούν  στηρίζοντάς στα γόνατά τους τη χειροποίητη από τους ίδιους τους λυράρηδες, λύρα του Αρχιπελάγους. Μοιάζουν με κλίμακα που ανέβαιναν σκαλί-σκαλί, κόρφο-κόρφο, οι θρυλικοί θαλασσοκράτορες Μινωίτες για να φτάσουν στη μεγάλη στεριά της Ασίας (στην περιφέρεια της Ολύμπου στη βόρεια Κάρπαθο υπάρχει το τοπωνύμιο Ασία), σπέρνοντας τις παραδόσεις του αισιόδοξα θαυμαστού και απολαυστικού πολιτισμού τους. Και τώρα, εμείς, ζούμε και απολαμβάνουμε μια σύγχρονη έκφραση της μινωικής κουλτούρας, που η γεύση της μπορεί να συμπυκνωθεί συμβολικά σε ένα αντιπροσωπευτικό φαγητό, τους χοχλιούς της θάλασσας. Continue reading…

Art Studio Dreams

Γιώργος Σταθόπουλος, «Τα ηδονικά» της ζωής και της ζωγραφικής

Ο ζωγράφος Γιώργος Σταθόπουλος στο εργαστήριο των «Ηδονικών»

Είναι σημαδιακό ότι και τα δύο έχουν κοινή αρχή. Όλα αρχίζουν με το ενεργητικό ρήμα «ζω». Ζωή και ζωγραφική. Και το ζωντανός επίσης. Και κάθε συνάντηση με τον Γιώργο Σταθόπουλο, συνήθως γύρω από ένα στρωμένο τραπέζι, κάνουν πανηγύρι όλα αυτά τα ζωντανά και ζωτικά, η καλή ζωή και η ζωγραφική, με όλες τις ηδονές τους, τον έρωτα, την ποίηση, το φαγητό, το κρασί, το χορτασμένο με τέχνη βλέμμα. «Τα ηδονικά», βέβαια, οι ζωγραφιές της νέας έκθεσής του, ακουμπούν σε αρχαία ερωτικά επιγράμματα, αλλά κάθε συζήτηση με τον Γιώργο Σταθόπουλο, δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά, αλλά προεκτείνεται και σε όλα τα άλλα, την ποίηση, τη μουσική, τη γαστρονομία, τις μεγάλες αγάπες όπως το κρασί, και στην ίδια τη ζωγραφική. Είναι στη φύση του και στη φύση της: «Η έκφραση ενός ζωγράφου είναι η ζωή του, η φυσιογνωμία του. Είναι αυτό που έχει σπουδάσει ζώντας τη ζωή του. Δεν είναι φτιαχτό, εγκεφαλικό. Είναι βιωμένο». Continue reading…

Food Landscapes

Οβριές και άγρια σπαράγγια, η πρώτη γεύση της άνοιξης

Ο Θεός κρύβεται στα μικρά και ταπεινά. Κι οι οβριές και τα άγρια σπαράγγια είναι ταπεινά βλαστάρια, αδέσποτα, που ξεπετάγονται και μεγαλώνουν θεομόναχα στους τράφους και τις ρεματιές, σε τόπους υγρούς και σκιερούς μόνο με τη φροντίδα του Θεού, άγρια, χωρίς να τα σπέρνει και να τα καλλιεργεί κανένας. Ο Γιώργος Σεφέρης που μας δίδαξε τη μεγαλοσύνη των ταπεινών πραγμάτων, μας υπενθυμίζει στο «Θερινό Ηλιοστάσι»: «Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής  / υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας». Όμως, η αλήθεια είναι, ότι οι οβριές – αβρωνιές τις λένε στην Κρήτη, αρβουνιές στην Πιερία – και τα σπαράγγια,  δεν είναι εντελώς μόνα. Έχουν και την συμπαράσταση των θάμνων που τα προστατεύουν και τα υποστηρίζουν για να υψώσουν το κυπαρισσοειδές ανάστημά τους τα σπαράγγια, και το πιο δενδροειδές οι οβριές, προς τον ουρανό, ο οποίος την εποχή που μεγαλώνουν αρχίζει να παίρνει το πλέον λαμπερό, ανέφελο, γαλανό χρώμα του. Είναι που προβάλουν στον επάνω κόσμο μαζί με την Περσεφόνη, αντάμα με την άνοιξη. Continue reading…

Food Landscapes

Οι τέλειες πατάτες τηγανητές στα ξύλα

Τόπος άπλετης ευδαιμονίας είναι εκεί που τρως τις καλύτερες τηγανητές πατάτες. Και για εμένα είναι το «κούμιλο», η εστία της αυθεντικής φωτιάς με ξύλα, που έστησα με δυο πελεκημένες πέτρες στο χωράφι, την πίσω αυλή του σπιτιού μας στην Κάσο. Πατάτες τροφαντές, κομμένες στα τέσσερα, βουτυράτες στον εσωτερικό τους κόσμο, περιβεβλημένες τη χρυσαφένια τραγανότητα με την οποία τις περιβάλλει το καυτό ελαιόλαδο, επάνω στην οποία λαμπιρίζουν οι κόκκοι του πολύτιμου αλατιού από το αφρολουσμένο πεδίο της Κορακιάς των Αρμαθιών. Δεν ξέρω αν είναι η φυσική φωτιά, η αργή θερμότητά της, το ευωδιαστό πέρασμα του καπνού ή η μεγάλη χάρη της μικρής πατρίδας που όλα τα καθαγιάζει, αλλά οι εκρήξεις της νοστιμιάς, των συναισθημάτων, της μνήμης, της απόλαυσης, της ευτυχίας, ξέρω, είναι μοναδικές και απογειωτικές. Continue reading…

Food Landscapes

Η αυθεντική «cucina povera» και το πατατόρυζο με τον τρόπο των ανθρώπων στο τέρμα της Άγονης Γραμμής

Μαγειρεύω πατατόρυζο και θυμάμαι τον πάππου μου τον Χριστόφορο. Εκείνος το «πεθυμούσε» και ζητούσε από την γιαγιά μου την Καλλιόπη και τη μητέρα μου τη Μαγκαφούλα να το μαγειρέψουν για το χατίρι του. Είχε μάθει στη ζωή του – από τότε που τον πήραν παιδάκι που δεν θυμόταν καλά-καλά το όνομά του από το σπίτι του στα μέρη της Πάφου, στην Κύπρο, και τον πήγαν στην Αίγυπτο και μετά τον εγκατέστησαν σε ένα μητάτο στα όρη της Κάσου  – να ευχαριστιέται από τα απλά και τα ταπεινά και να απολαμβάνει τα αναγκαία και τα βρισκούμενα· όπως εμείς τα καραβάκια από ευτελή «ασπέτιλα», που μας έφτιαχνε με το σουγιά του κάθε φορά που πηγαίναμε να τον συναντήσουμε στους Κάμπους, στις «χεριτσές» που «έβλεπε» τη μικρή «μάντρα» του από πρόβατα και αίγες, παρέα με τον Φίλιππα, ο οποίος επέστρεψε από την Αμερική στο νησί για να κλείσει τον κύκλο της ζωής του ως βοσκός.

Continue reading…

Food Landscapes

Κολλιτσάνοι ή κοριτσάνια, το θαύμα των μικρών βυθών και των μικρών πατρίδων

Νόστιμον ήμαρ. Η λέξη νόστιμος έχει την ίδια ρίζα με το νόστος και το νέμομαι, επιστρέφω στις πηγές μου. Νόστιμο είναι αυτό που έχει τη γεύση της επιστροφής στον γενέθλιο τόπο. Όπως η γεύση των τηγανιτών κολλιτσάνων, «των προτερημάτων ενός μικρού βυθού» για να δανειστούμε τη φράση του ζωγράφου Αλέκου Κυραρίνη από το βιβλιαράκι του για την τέχνη «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης».

Continue reading…

Related posts
Δοκιμάζοντας δρίλλα, σιτάκα και αλευρά με κεράτινο κουτάλι σε μητάτο στην Κάσο
24 Ιανουαρίου 2017
Χέλι στο κεραμίδι και μπατσαριά στην όχθη της Παμβώτιδας
24 Ιανουαρίου 2017
Art Studio Dreams

Ο Γιώργος Χαδούλης και το παιχνίδι της ζωντανής ζωγραφικής

«Χρωματίζω έντονα την πραγματικότητα για να την κατανοήσω καλύτερα, για να τη ζήσω πιο έντονα, για να την κάνω πιο πραγματική. Δεν θέλω να την τονίσω, αλλά να την κάνω δική μου». Συνομιλούμε με το Γιώργο Χαδούλη στο εργαστήριό του στην Κηφισιά, αυτόν τον απολύτως προσωπικό χώρο από τον οποίο εκπορεύεται κάθε καινούργια ζωγραφική ενότητα, αλλά, ιδιαιτέρως, αυτή, η πιο πρόσφατη με τα κορίτσια και τη νεότητα, η οποία θα εγκαινιαστεί την 9η  Μαΐου, και θα διαρκέσει έως την 1η Ιουνίου, στη Γκαλερί Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι), μαζί με τα φαντασμαγορικά, όσο και αρχέγονα, κεραμικά του και τις πολυσήμαντες Ακροπόλεις του.

Continue reading…

Food Landscapes

Μαναρόλια ή μπίζα, το ξεχασμένο όσπριο που επανέκαμψε στην κουζίνα της Κρήτης

Mαναρόλια αλευρολέμονο.

Ήταν άγνωστη γεύση για εμένα, μέχρι που μου χαρίστηκε πεσκέσι, μόλις πέρασα το κατώφλι του ομώνυμου εστιατορίου στο Μεγάλο Κάστρο, το Ηράκλειο, και βρέθηκα ή, πιο σωστά, βαπτίστηκα, στα οράματα και τα θαύματα της κρητικής κουζίνας. Γιατί δεν ήταν μόνο τα γευστικά θαύματα της παραδοσιακής διατροφής που έρχονταν από την κουζίνα, αλλά και τα οράματα που εκπορεύονταν από τον νου του Παναγιώτη Μαγγανά, με πρωταγωνιστές ξεχασμένα αυθεντικά υλικά, αρώματα και γεύσεις. Continue reading…

Μπλε κάβουρες με λιγγουίνι και κάπαρη.
Food Landscapes

Απηχήσεις από ένα πανηγυρικό πυροφάνι. Οι κάβουρες είναι το ζουμί τους που νοστιμεύει τη μακαρονάδα και το ριζότο με τις πεταλίδες

Ναι, ήταν, όντως, ένα μικρό πανηγύρι στη χάρη της μπουνάτσας και των αρχέγονων παραδόσεων των τροφοσυλλεκτών ανθρώπων των ακτών. Αυτή η ψαρευτική εξόρμηση ήταν πολύ διαφορετική από τις αυστηρές και με μεγάλες προσδοκίες των ανδρών ψαράδων, καθώς ήταν πάνδημη, αφού συμμετείχαν και γυναίκες και παιδιά που μπορούσαν να περπατήσουν νύχτα χωρίς φεγγάρι, με λιγοστό φως, στα αιχμηρά βράχια της ακτής. Γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για το επιτυχημένο πυροφάνι. Σε αντίθεση με τους αχινούς που είναι αυγομένοι στο γέμισμα του φεγγαριού, τα καβούρια και τα ψάρια που γυαλώνουν τη νύχτα, αιφνιδιάζονται πιο εύκολα τις ασέληνες νύχτες.

Continue reading…

Food Landscapes

Σκάροι λιόκαφτοι, η ξεχασμένη γεύση της βαθειάς νησιωτικότητας

Σκάροι λιόκαφτοι ψημένοι στο φούρνο.

Οι σκάροι είναι ψάρια αρχοντικά, όσο και φτωχικά, σπουδαίο έδεσμα των πολυτελών συμποσίων των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, αλλά και των στοιχειωδών μαγειρείων της ανάγκης. Ο επαναπατρισμός τους στο νότιο Αιγαίο την άνοιξη από τις ακτές της Αφρικής όπου ξεχειμώνιαζαν, σήμαινε την εποχή της παραθαλάσσιας αφθονίας, καθώς οι καλοσύνες επέτρεπαν στους τροφοσυλλέκτες της στεριάς και του πελάγους να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές, το όριο της αμφίβιας ζωτικότητας των νοτίων θαλασσών. Κι οι σκάροι, ήσαν ένα μεγάλο, σχετικά, ψάρι, που μπορούσε ο καθένας να πιάσει από στεριάς, χωρίς πολλά-πολλά εργαλεία ψαρικής – μόνο με μακρύ καλάμι αρματωμένο με πετονιά, ένα μολύβι και ένα αγκίστρι, και να ξέρει στοιχειωδώς να επιλέγει τα στέματα και να δολώνει το «χαλί» του κάβουρα – το καλύτερο δόλωμα για τους σκάρους – ή, ακόμη πιο εύκολα, την πεταλίδα που έβρισκε επί τόπου. Continue reading…

Related posts
Σκάροι με μπάμιες, αρωματισμένα και αρτυμένα με τον χυμό των αγουρίδων
24 Ιουλίου 2021
Σκάροι πλακί ή «παπά γιαχνί». Ψαρεύοντας, με δέτη ή καλάμι, και μαγειρεύοντας σκάρους στο Καρπάθιο πέλαγος
1 Σεπτεμβρίου 2017
Travel Tales

Ψημένη ρακή, το επίσημο ποτό των θερινών ξεφαντωμάτων στην Αμοργό

Ψημένη ρακή και λουκούμια στο πρεβάζι του παραθύρου της Χοζοβιότισσας.

Από αυτό το μικρό παράθυρο στο αρχονταρίκι της Χοζοβιώτισσας, ορθάνοιχτο στο απέραντο γαλάζιο, μοιάζει να βλέπεις – και κυρίως να αισθάνεσαι – την κεντρική ουσία του τοπίου της Αμοργού. Κι εκείνη, ακριβώς, την ώρα, μπαίνει μέσα στη ματιά σου ο δίσκος με το «καλωσόρισμα» στην αμοργιανή μυσταγωγία, τα μικρά ποτηράκια με τη ψημένη ρακή. Βέβαια, είχαμε ζήσει και άλλες φορές σε πολλά μοναστήρια αυτό το τυπικό τελετουργικό της υποδοχής του προσκυνητή με τσίπουρο (όπως στη βουλγάρικη μονή Ζωγράφου στο Άγιο Όρος, που ο ηγούμενος φτιάχνει αρωματικό απόσταγμα με δική του μυστική συνταγή) και λουκούμι, αλλά, σε αυτό το κολλημένο στο βράχο στρείδι της μεγάλης πίστης, το κέρασμα είναι πολύ ιδιαίτερο και απολύτως ενδημικό. Continue reading…

Κάπαρη, το σινιάλο του καλοκαιριού.
Food Landscapes

Κάπαρη, το σινιάλο του καλοκαιριού και το στιφάδο της Φολεγάνδρου

Από τα μπουμπούκια της κάπαρης στιφάδο στο πανηγύρι του Σταυρού στη Φολέγανδρο, στους βλαστούς της κάπαρης με σκορδαλιά στο πανηγύρι του Τριπόταμου της Τήνου και από τα αδέσποτα φυτά στο γλαρονήσι της Αγίας Κυριακής στη Λέρο, στα αγκουράκια επάνω στη μόστρα με την κοπανιστή στα πολυτελή πρωινά των ξενοδοχείων της Μυκόνου, η κάπαρη μοιάζει με την επίσημη γεύση του θέρους στο Αιγαίο. Continue reading…

Art Studio Dreams

Παύλος Σάμιος, παρουσία και απουσία στο ατελιέ της οδού Ρεμούνδου

Ο Παύλος Σάμιος στο ατελιέ της οδού Ρεμούνδου.

Η ξενάγηση στο ατελιέ του, σε πραγματικό χρόνο, είχε γίνει από τον ίδιο, όχι μόνο μια, αλλά δυο, τρεις, ίσως και τέσσερις φορές. Η παρουσία του γέμιζε το νεοκλασικό της οδού Ρεμούνδου – ο δρόμος που καθαγιάζει την «καταραμένη» Αθήνα, μεταξύ Αριστοτέλους και Αχαρνών – και εναπόθετε σε κάθε γωνιά την ατμόσφαιρά του. Τώρα, σε μέλλοντα χρόνο, που βλέπω ξανά αυτές τις φωτογραφίες, αισθάνομαι να με ξεναγεί η απουσία του, συντροφιά με αυτό το αίσθημα της χαρμολύπης, που τις χρωματίζει και τις ζωντανεύει. Η χαρά της παρουσίας και η λύπη της απουσίας. Εν τέλει υπερισχύει η πληρότητα της ύπαρξης και η αθανασία της τέχνης. Continue reading…

Food Landscapes

Σταμναγκάθι με χοιρινό, η εκδίκηση του ταπεινού γυαλόχορτου

Σταμναγκάθι με χοιρινό.

Το μυθιστόρημα της επιτυχίας του αγριόχορτου των ακρογιαλιών του Νότου, που ημέρεψε, καλλιεργήθηκε και εξελίχθηκε σε πολυτέλεια του αστικού τραπεζιού.

Continue reading…

Travel Tales

Πανηγύρι στη Σίκινο με κόκκινη κακαβιά, ψαρόσουπα και κρασί, εις υγείαν της Παναγίας Παντοχαράς

Στις Κυκλάδες  ευωδιάζει η νησιωτικότητα, συντροφιά με την ησυχία και τη γαλήνη του χειμώνα. Η νησιωτικότητα αναδύει άρωμα Αιγαίου· και το Αιγαίο μυρίζει αρχέγονη κακαβιά και πιο εξελιγμένη ψαρόσουπα, ατόφια αποστάγματα της γεύσης της θάλασσας, πρόσμιξη ενάλιας και χερσαίας ζωής. Το απόσταγμα των «στεμάτων» της ζωής στο Αιγαίο, της μικρής πατρίδας, της ακλόνητης γης, που οι άνθρωποι στερεώνουν τα πόδια και τη ψυχή τους χωρίς να «σκαμπανεβάζουν» έρμαια των κυμάτων,  είναι το κρασί. Φανταστείτε όλα αυτά να σμίγουν σε ένα πανηγύρι στη μικρή Σίκινο, στο νησί που λατρεύεται με πάθος η εμπνευσμένη από τον Ελύτη Παναγία Παντοχαρά, και στην κουβέρτα του «Ταξιάρχη», του καϊκιού του καπετάν Κώστα, στη σίγουρη αγκάλη της Αλοπρόνοιας. Continue reading…

Art Studio Dreams

Γιάννης Ψυχοπαίδης, ο ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωγραφικής με την ποίηση

Οι ποιητές και οι ζωγράφοι εποίησαν· λέξεις και εικόνες. Αιώνιος έρωτας· αμφίδρομος και αμφιπρόσωπος. Οι ποιητές συναντούν τους ζωγράφους και τα έργα των χειρών, της φαντασίας και του νου τους, εκρήγνυνται στον γαλάζιο αιθέρα για να βάλουν στη ζωή μας το ουράνιο τόξο· γιατί, πάντα, μετά τους θυελλώδεις έρωτες, έρχεται η καλοσύνη της ευτυχίας ή της μελαγχολίας· γιατί έχουμε ανάγκη να ανακαλύπτουμε ξανά και να ανανεώνουμε το νόημα της ζωής.

Continue reading…

Travel Tales

Ζαμπόνι και ρόστο Νάξου στο τραπέζι της Αποκριάς, παρέα με τους Κουδουνάτους της Απειράνθου

Κουδουνάτοι στην Απείρανθο της Νάξου.

Ο ιερός θόρυβος των Κουδουνάτων της Απειράνθου ακουγόταν από τα έγκατα της μεσαιωνικής γεωμετρίας της, την κλειστή πλατεία της Πλάτσας, μέχρι έξω την είσοδο του γοητευτικού οικισμού. Σποραδικά στην αρχή, μεμονωμένα, μακρόσυρτα ξεσπάσματα, που πύκνωναν και δυνάμωναν όσο στην τελετουργική παράσταση της αναγέννησης του νέου κύκλου της ζωής έμπαιναν οι φτασμένοι Κουδουνάτοι, καταλαμβάνοντας δυναμικά τη θέση των δοκίμων που έκαναν τα πρώτα τους χορευτικά βήματα, στην τελετή μύησης, σήμερα Κυριακή της Αποκριάς. Αυτές οι τελετές της Αποκριάς, δαιμονοποιούν τους φόβους μας, για να τους ξορκίσουν. Continue reading…

Related posts
Ρόστο της Νάξου: Η πιο πλούσια μακαρονάδα του Αιγαίου και οι μπύρες της Δεύτερης Μέρας του γάμου στην Κάσο
23 Απριλίου 2018
Αρσενικό Νάξου, τυρί Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης από τα βοσκοτόπια του Διός
9 Μαρτίου 2020
Σεφουκλωτές, το ναξιώτικο πιροσκί, φαγητό για το δρόμο προς τους κούρους της Νάξου
13 Δεκεμβρίου 2020