Μεγαλώνουμε στην ακρογιαλιά, απέναντι στις γραμμές των οριζόντων, την ισχυρότερη πρόκληση για ταξίδι. Όσο πλησιάζουμε την πρώτη γραμμή, αυτή ξεμακραίνει και μεταμορφώνεται σε αέναο προορισμό... Διαβάστε Περισσότερα
Ο Θεός κρύβεται στα μικρά και ταπεινά. Κι οι οβριές και τα άγρια σπαράγγια είναι ταπεινά βλαστάρια, αδέσποτα, που ξεπετάγονται και μεγαλώνουν θεομόναχα στους τράφους και τις ρεματιές, σε τόπους υγρούς και σκιερούς μόνο με τη φροντίδα του Θεού, άγρια, χωρίς να τα σπέρνει και να τα καλλιεργεί κανένας.
Η ξενάγηση στο ατελιέ του, σε πραγματικό χρόνο, είχε γίνει από τον ίδιο, όχι μόνο μια, αλλά δυο, τρεις, ίσως και τέσσερις φορές. Η παρουσία του γέμιζε το νεοκλασικό της οδού Ρεμούνδου – ο δρόμος που καθαγιάζει την «καταραμένη» Αθήνα, μεταξύ Αριστοτέλους και Αχαρνών – και εναπόθετε σε κάθε γωνιά την ατμόσφαιρά του. Τώρα, σε μέλλοντα χρόνο, που βλέπω ξανά αυτές τις φωτογραφίες, αισθάνομαι να με ξεναγεί η απουσία του, συντροφιά με αυτό το αίσθημα της χαρμολύπης, που τις χρωματίζει και τις ζωντανεύει. Η χαρά της παρουσίας και η λύπη της απουσίας. Εν τέλει υπερισχύει η πληρότητα της ύπαρξης και η αθανασία της τέχνης. Διαβάστε περισσότερα…
Αυτά είναι φιγούρες των Νοτίων Σποράδων. Γευστικά τσαλίμια του συρτού ή της σούστας. Σαν την μικρή κόκκινη γαρίδα, αυτή που είναι γνωστή ως συμιακό γαριδάκι, αλλά στα άλλα νησιά επιμένουν να το λένε δωδεκανησιακό, αφού το ψαρεύουν παντού με κύρτους που ποντίζουν σε βάθη άνω των 150 οργιών. Η Κάλυμνος, η Λέρος, η Σύμη, η Χάλκη, η Κάσος. Ένας μονολεκτικός στίχος ποιήματος τα ονόματά τους, μια έντονη απόλαυση, αρτυμένη με χίλιες δυο μνήμες και ιστορίες. Ακόμα και οι πέτρες των βυθών τους, έχουν ατόφια τη γεύση του πελάγους, που απλώνεται στο στόμα σου σαν κύμα που μπουκάρει σε περίκλειστο κόρφο και τον πλημμυρίζει θάλασσα, μόλις δαγκώσεις την χρυσοκοραλλένια, με μαβί περίγραμμα, σάρκα, που κρύβουν στην καρδιά τους. Διαβάστε περισσότερα…
Το φαγητό είναι γιορτή για όλες τις αισθήσεις, και για τα μάτια. Ιδιαιτέρως όταν η τέχνη το μετουσιώνει σε τροφή για το σώμα και τον νου. Εδώ, ο Επίκουρος μάς ψιθύρισε από τον διαβόητο Κήπο του, ότι δεν έχει βαθύτερο νόημα να κυνηγούμε τις εφήμερες απολαύσεις, αλλά τις διαρκείς, τις αενάως επίκαιρες, τη μακαριότητα όλου του βίου, και όλων των εκφάνσεών του, την ολοκληρωτική ηδονή με φρόνηση. «Ζειν ηδέως» με «συμμέτρησιν». Κι η τέχνη αυτό ακριβώς κάνει. «Συμμετρά» τα πράγματα και παγιώνει την απόλαυσή τους στο διηνεκές. Όπως τον κεντρικό σκελετό ενός νόστιμου ψαριού της Μεσογείου, που ο Πικάσο, λίγο πριν, ξεκοκάλισε με φανερή ηδονή.
Διαβάστε περισσότερα…
Αν δεν έχεις ζήσει τον Δεκαπενταύγουστο στο Πλατύ την ώρα που ο ήλιος βουτά στο Καρπάθιο πέλαγος και αρχίζει ο χορός στη χάρη της Παναγίας, δεν μπορείς να καταλάβεις λέξη από τα μυστήρια της Ολύμπου. Λέξη κυριολεκτικά, αφού και η ασυνήθιστη λαλιά των ανθρώπων εδώ στο απρόσιτο, βόρειο, άκρο της Καρπάθου, ακούγεται σαν μελωδική ηχώ από τα βάθη των αιώνων, κατευθείαν από τις φωνητικές χορδές των Δωριέων, που λάτρευαν όσο κανείς άλλος τον Ποσειδώνα, τον θεό της θάλασσας και τα ψηλά απότομα βράχια που είναι ριζωμένα στο βυθό της. Διαβάστε περισσότερα…
Τόπος άπλετης ευδαιμονίας είναι εκεί που τρως τις καλύτερες τηγανητές πατάτες. Και για εμένα είναι το «κούμιλο», η εστία της αυθεντικής φωτιάς με ξύλα, που έστησα με δυο πέτρες στο χωράφι, την πίσω αυλή του σπιτιού μας στην Κάσο. Πατάτες τροφαντές, κομμένες στα τέσσερα, βουτυράτες στον εσωτερικό τους κόσμο, περιβεβλημένες τη χρυσαφένια τραγανότητα που τους φορά το καυτό ελαιόλαδο, επάνω στην οποία λαμπιρίζουν οι κόκκοι του πολύτιμου αλατιού από το αφρολουσμένο πεδίο της Κορακιάς των Αρμαθιών. Δεν ξέρω αν είναι η φυσική φωτιά, η αργή θερμότητά της, το ευωδιαστό πέρασμα του καπνού ή η μεγάλη χάρη της μικρής πατρίδας που όλα τα καθαγιάζει, αλλά οι εκρήξεις της νοστιμιάς, των συναισθημάτων, της μνήμης, της απόλαυσης, της ευτυχίας, ξέρω, είναι μοναδικές και απογειωτικές. Διαβάστε περισσότερα…
Η καλύτερη παρέα της τσικουδιάς – όπως προτιμούν να την αποκαλούν στην Κρήτη – του τσίπουρου, της ρακής, της σούμας ή της ζιβανίας, όλοι θα σου πουν με ένα στόμα, ότι είναι η ίδια η παρέα. Οι άνθρωποι που μοιράζονται και ανασάνουν την ευφρόσυνη ατμόσφαιρα που διαχέουν οι ίδιοι, φέρνοντας στα χείλια τους το μικρό ρακοπότηρο μαζί με ένα χαμόγελο. Όμως, δεν είναι ευχάριστο, η ρακή, να πίνεται «ξεβράκωτη», σκέτη, χωρίς μεζέ. Η ρακή «θέλει πάτο», λένε, για να απλώσει μέσα μας αυτή την αγαλλίαση του οινο-πνεύματος που δεν ξέρεις που αρχίζει η κάψα και που τελειώνει η δροσιά. Έτσι, η παρέα της ρακής, για να κρατήσει και να ανθίσει, πρέπει να γίνει συντροφιά. Διαβάστε περισσότερα…
Αφήνουμε καλή νυχτιά και ’πα να κοιμηθούμε
και αύριο με το καλό, πάλι να ανταμωθούμε.
Οι πιο κεφισμένοι γλεντιστές συνεχίζουν να κρατούν αμείωτη την ένταση του γλεντιού, καθώς συνοδεύουν, μαζί με τα όργανα και τους στενούς συγγενείς το νέο ανδρόγυνο στο σπίτι, όπου θα το «κλειδώσουν» στο υπνοδωμάτιο που στρώθηκε τελετουργικά για την πρώτη νύχτα του έγγαμου βίου τους. Τραγουδούν την «Καληνυχτιά», σκοπός που σηματοδοτεί το τέλος του αποψινού γλεντιού, αλλά αφήνει ανοιχτή την υπόσχεση του επόμενου, του αυριανού, της «Δεύτερης Μέρας», όπως λένε στην Κάσο το γλέντι της επομένης του γάμου, σε πιο στενό κύκλο καλεσμένων, απ’ ότι την πρώτη ημέρα που τα «καλέσματα» βγαίνουν στα χωριά και προσκαλούν όλο το νησί. Διαβάστε περισσότερα…
Βασανίζοντας την αιώνια σχέση μας με τη θάλασσα στην ακρογιαλιά, σπουδάζαμε χωρίς να το ξέρουμε τις απαρχές της τροφής των ανθρωπίδων προγόνων μας. Αλήθεια, γιατί από αυτήν εδώ τη θέση, στο μέτωπο του γαλήνιου έως και θυελλώδους έρωτα του πελάγους με τη στεριά, απελευθερώνεται ο νους και ταξιδεύει πέρα από τις γραμμές των οριζόντων, στις αόρατες περιοχές του χάρτη των αισθήσεων και των ιδεών; Γιατί άρεσε, πάντα, στους ανθρώπους να περιδιαβάζουν την περιγιαλιά, να σεργιανούν δίπλα στη θάλασσα; Διαβάστε περισσότερα…
Με την πρώτη μπουκιά, λες και απελευθερώνονται από την «πίντα» οι κάβοι της ανυπομονησίας για το ταξίδι της επιστροφής στη μικρή πατρίδα, και το ασημένιο τρεχαντήρι, φορτωμένο νόστο – τη ρίζα του νόστιμου – βάζει πλώρη για το κέντρο και τις άκρες του Αρχιπελάγους, από τη Λήμνο ως την Κάρπαθο και την Κάσο, με ενδιάμεσους σταθμούς την Αλόννησο, την Ικαρία, την Κύθνο, τη Μύκονο, τη Νάξο, τη Σίφνο, την Αμοργό, την Κίμωλο, τη Ρόδο. Μπορούμε να πούμε τα νησιά και αλλιώς· κασπακινό τη Λήμνο, μακαρούνες την Κάρπαθο, ντολμαδάκια την Κάσο, τόνο την Αλόννησο, σουφικό την Ικαρία, σφουγγάτα την Κύθνο, μελόπιτα τη Μύκονο, ρόστο τη Νάξο, μαστέλο τη Σίφνο, πατατάτο την Αμοργό, λαδένια την Κίμωλο, λακάνη τη Ρόδο. Γιατί ο τόπος έχει τη δική του γεύση που ακουμπά στέρεα στη στεριά. Διαβάστε περισσότερα…
Το φυσικό στη Μύκονο είναι να ακτινοβολούν τα γραφικά σοκάκια στο Ματογιάννι λάμψη πιο εκτυφλωτική, ακόμη και από αυτήν του παντοκράτορα κυκλαδίτικου ήλιου, που, ένα αυτοπορτραίτο σε αυτά, δημοσιευμένο στα κοινωνικά δίκτυα, σε ανεβάζει, δικαιωματικά, στους επτά ουρανούς του κοσμοπολιτισμού. Το μεταφυσικό είναι, σε κάποιο από αυτά τα σοκάκια, πέντε διακεκριμένοι σεφ – Γ. Γαβαλάς, Ν.Κουτσούκος, Π. Μενάρδος, Β. Ντούτσιας, Ν. Κουκιάσας – σκυμμένοι επάνω στον πάγκο της κουζίνας του «M-eating», να δημιουργούν πιάτα με βάση παραδοσιακά υλικά της Μυκόνου και των άλλων Μικρών και μεγάλων Κυκλάδων, με την τυροβολιά, την κοπανιστή, τη λούζα, το λουκάνικο και τα σύσσερα των εθιμοτυπικών χοιροσφαγίων.
Τώρα κατάλαβα γιατί κάνουν μυζηθρόπιτες την Τυρινή Κυριακή της Αποκριάς στην Κάσο. Ο Διόνυσος ακτινοβολεί γύρω του την πλούσια ατμόσφαιρα των γεννημάτων της μητέρας Γης. Ο Καρλ Κερένυϊ, στο βιβλίο του «Διόνυσος, Η αρχέγονη εικόνα της άφθαρτης ζωής» (Βιβλιοπωλείον της Εστίας), λέει ότι οι πρόγονοί μας υποστήριζαν ότι ο θεός που ήρθε από την Ανατολή ανακάλυψε το μέλι. Οι μαινάδες, οι θεραπαινίδες του θεού του γλεντιού και της χαράς, κρατούσαν θύρσους από τις άκρες των οποίων έσταζε μέλι. Διαβάστε περισσότερα…
Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε με τα κόκαλα των σουπιών. Τα φορτώναμε τόνους όνειρα, καρφώναμε στην κουβέρτα τους ένα ασπρόμαυρο φτερό γλάρου, και τα αφήναμε στους γιαλούς να ταξιδέψουν για μακρινές στεριές. Τώρα, καθώς αγωνιζόμαστε να μείνουμε παιδιά, που δεν έπαψαν ποτέ να περιδιαβάζουν εκείνους γιαλούς στις όχθες του Καρπάθιου πελάγους, παίζουμε με τα σουπιοκόκαλα, φορτώνοντάς τα σουπιοπίλαφο και, πάντα, όνειρα. Διαβάστε περισσότερα…
Αναπτύσσονται βαθειά μέσα στο χώμα, αφού είναι βολβοί, και ανεβαίνουν στην επιφάνεια, και επάνω στο τραπέζι μας, όταν οργώνουν τα χωράφια, στις αρχές του χειμώνα. Υπάρχουν παντού, με διάφορα ονόματα – βολβοί, κρεμμύδες, βροβιά, αγριοκρέμυδα – αλλά μόνο στην Κρήτη έχουν τους ασκορδουλάκους σε τόσο μεγάλη υπόληψη, ώστε να αποτελούν φετίχ για το τραπέζι τους και ο απόλυτος μεζές για τη τσικουδιά. Ίσως γιατί έχουν ατόφια την αυθεντική γεύση της κρητικής γης, λίγο πικρή, λίγο γλυκιά, πολύ ατίθαση και ανυπότακτη. Όμως, μετά την ανάρτησή μας, από παντού κατεύθασαν μηνύματα ενθουσιασμού για τα κοκάρια (Χαλκιδική), τα Καλοήρια (Κεφαλονιά), τους βορβούς (Κύθηρα), τους βεργιούς (Κάλυμνος).
Στην σκιερή αυλή της στο Διαφάνι, παρακολουθούσα τα πάνσοφα, από τις σπουδές ογδόντα οκτώ χρόνων, χέρια της κυρίας Μαγκαφούλας του Νικολή του Μηνάτση, να «κόβουν» με αριστοτεχνικές κινήσεις φρέσκες μακαρούνες, τη βάση για ένα από τα πλέον εμβληματικά φαγητά της παραδοσιακής Καρπάθου. Φωτογράφιζα τα καλλωπισμένα από την ομορφιά της εμπειρίας και των συναισθημάτων χέρια της επί τω έργω, και σκεφτόμουν πόσες ιστορίες μας αφηγούνται και πόσες σκέψεις και ιδέες ζωής εκπέμπουν προς τον σύγχρονο νου μας. Διαβάστε περισσότερα…
Εντάξει, σεβόμαστε απεριόριστα το ιερά και τα όσια της θαυμάσιας κρητικής κουζίνας, αλλά, ο χαρακτηρισμός «σύζουμες», χρησιμοποιείται εδώ ως έμπνευση, ως μαγειρική αντίληψη, ως τρόπος και όχι κυριολεκτικά, ως όνομα συγκεκριμένου φαγητού, όπως και είναι, που μόνο το άκουσμά του – σε πανηγύρια ξεχασμένων, εκτός από την ημέρα της γιορτής τους ξωκλησιών επάνω στα όρη – μας απογειώνει. Διαβάστε περισσότερα…
Η εικαστική έκφραση των αρχέγονων ανθρώπων ήταν το πρώτο σκίρτημα, μέσα τους, της γοητείας του «ανώφελου», η πρώτη ενέργεια, ταμένη στην ευχαρίστηση και όχι στην ανάγκη. Τελικώς, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ήταν κι αυτή μια ανάγκη, όχι ενστικτώδης αλλά ψυχική, το πρώτο, ίσως, βήμα πολιτισμού, πολύ κοντά, αμέσως μετά, από τη βασική ανάγκη της εξασφάλισης της τροφής• ίσως και πριν από τη γλώσσα, η οποία προέκυψε και πάλι προς χάρη του φαγητού. Διαβάστε περισσότερα…
Αυτές οι μικρές πίτες ή τούρτες ή πιτιά ή πιροσκί – το ψωμένιο πουγκί γεμισμένο με χόρτα, τυριά, ρύζι ή και κρέας – που παίρνουν μαζί όσοι θα ξωμείνουν στους κάμπους ή στα βουνά, μακριά από το σπίτι τους, το κλασικό φαγητό δρόμου των ανθρώπων της εξοχής, είναι, εν τέλει, δυναμωτική, συμπυκνωμένη ενέργεια, σπουδαίο στήριγμα της ζωής μακριά από το σπίτι και την πιο απλόχωρη επάρκεια των αγαθών. Ειδικά στη Νάξο, το νησί που σφύζει από εσωτερική ζωή, με τους ποικίλους οργασμούς της γης και της θάλασσας, που, οπωσδήποτε, η όρεξη για φαγητό θα σε βρει στο δρόμο για τους τρεις Κούρους, την Παναγία Δροσιανή, την κορυφή του Ζα, τον Ναό του Γύρουλα, το ηλιοβασίλεμα μέσα από το κάδρο της Πορτάρας, τον Αμμίτη ανάμεσα από τα περιβόλια των Εγγαρών και της Γαλήνης, ή, ακόμη, και τα μικρά θαύματα της Μικρής Βίγλας. Και τότε, θα είναι η ώρα να βγάλεις από το δισάκι σου, αυτό που τώρα λέμε σακίδιο, μία ή και δύο σεφουκλωτές, τις χορτόπιτες, ένα είδος πιροσκί γεμισμένο με σέσκουλα, όπως έχουν ευδοκιμήσει στην ορεινή Αξιά, το νησί που στα πάντα δίνει πρόσθετη αξία. Διαβάστε περισσότερα…
Η μεγαλοσύνη της τέχνης του Αλέκου Φασιανού είναι η εξύψωση σε κυρίαρχη ιδεολογία των ασήμαντων λεπτομερειών της καθημερινής ζωής. Κανείς άλλος δεν θα είχε τη σχεδόν θαυματουργή δύναμη να αναδείξει τις «αναμονές» των οικοδομών για δεύτερο όροφο, σε κυρίαρχο σύμβολο του πόθου και του πάθους της έφηβης νέας Ελλάδας των δεκαετιών του 1950 και του 1960 για ασφαλέστερη, λιγότερο στερημένη, ευτυχέστερη ζωή. Κανείς άλλος δεν θα μετουσίωνε σε ηθική στάση ζωής τα μαλλιά και τα φουλάρια που ανεμίζουν, τον καπνό του τσιγάρου, τα λουλούδια, τον χαρταετό, το ποδήλατο, τα ψάρια, το κύμα, τα πουλιά. Κι όλα αυτά να λέγονται με απλά, αθώα, οικεία, λόγια, με στοιχειώδεις ζωγραφικές χειρονομίες, περίτεχνες, εύγλωττες και σκανδαλωδώς κατανοητές. Είναι που στα έργα του εκ πεποιθήσεως ζωγράφου, η ψυχή και το συναίσθημα μορφοποιούνται σε εικόνα και η εικόνα μεταμορφώνεται σε ψυχή και συναίσθημα.
Πιτιά κασιώτικα για το δρόμο της μνήμης...
Φούσκες, η γεύση της θάλασσας...
Ελιάς εγκώμιο ή τα μικρά και τα μεγάλα μυστικ...
Ντολμαδάκια, η πιο μικρή μπουκιά Κάσου...
Σκάροι πλακί ή «παπά γιαχνί». Ψαρεύοντας, με...
Εικόνες των μυστηρίων του Δεκαπενταύγουστου σ...
Ασκορδουλάκοι, η αυθεντική νοστιμιά των σωθικ...
Το «Μαυραγάνι» σιτάρι, η Πολυόχνη και το μυθι...
Η Μεγάλη Εβδομάδα των φουρνισμάτων στην Όλυμπ...
Όλυμπος, το μεγάλο πανηγύρι της Βρουκούντας σ...
Η αυθεντική «cucina povera» και το πατατόρυζο...
Κρίθαμα ή κρίταμα, η μεγαλοσύνη του ταπεινού...
Η προετοιμασία του κασιώτικου πιλαφιού και τ...
Ντοματοζούμι, το μαγικό φίλτρο της κουζίνας τ...
Στάκα, το μαγικό φίλτρο της κρητικής κουζίνας...
Οβριές και άγρια σπαράγγια, η πρώτη γεύση της...
Χταπόδι με αβρωνιές από τα βάθη της προϊστορί...
Χοχλιοί της θάλασσας, το πρώτο κόσμημα του τρ...
Συντροφιά με τον Αλμπέρ Καμί στο Αιγαίο...
Μακαρούνες καρπάθικες, ζυμωμένες με την παράδ...
Η τσαϊτιά του Σταυρού, το νηστήσιμο πανηγύρι...
Μακαρόνια με τη σιτάκα, σπονδή στη μικρή πατρ...
Στο γλέντι με τις γυναίκες της Ελεύθερνας και...
Πιλάφι με πεταλίδες ή πατελιόρυζο, η αυθεντικ...
Τα πρόσωπα των μαγειρείων του πανηγυριού της...
Τα φαγητά-ταυτότητες του Αιγαίου...
Ελαϊκή, η άγνωστη γεύση των μητάτων της Κάσου...
Τυροβολιά, κρεμμυδόπιτα, μελόπιτα, ανακαλύψε...
Τα θερινά ποιήματα του Αιγαίου...
Χέλι, μια απίθανη ιστορία που αναδύεται από τ...
Ο Διόνυσος ταξιδεύει στην Κάσο με μια μελωμέν...
Ψαροπίλαφο με σμέρνα από τα βάθη της νησιωτικ...
Πιλάφι Κασιώτικο του γάμου, πασπαλισμένο με τ...
Τσιπούρες με σέλινο και παστά Μεσολογγίου. Γε...
Πανηγύρι στη Σίκινο με κόκκινη κακαβιά, ψαρόσ...
Το πασχαλινό γεμιστό βυζάντι της Καρπάθου, το...
Στο άδυτο της παραδοσιακής τυροκομίας: Η ιερο...
Τα μυστήρια της Ικαρίας και το φαγητό του ικα...
Γεύσεις από την Αμοργό του Αιγαίου και την «Α...
Σουπιοπίλαφο, σουπιές και ταξίδια στις όχθες...
Κολλιτσάνοι ή κοριτσάνια, το θαύμα των μικρών...
Μπακαλιάρος με μακαρόνια, φαγητό του θέρους σ...
Το παραδοσιακό τραπέζι με τα φιλέματα της Λήμ...
Το χταπόδι με τα κρίθαμα, η πρώτη ψαριά του α...
Ρεβιθάδα σιφνέικη στην κουζίνα του Παναγιώτη...
Χέλι στο κεραμίδι και μπατσαριά στην όχθη της...
Το Γεωπάρκο Σητείας, η Λασιθιώτικη κουζίνα κα...
Κάβουρες με κοφτό μακαρονάκι μαγειρεμένοι στο...
Οι Γιανίτσαροι και οι Μπούλες χορεύουν μέσα σ...
Σμέρνα γιαχνί που εξελίχθηκε σε ψαροπίλαφο κα...
Ο πολιτισμός της τροφής: Ταρτάρ τόνου και τόν...
Λιομαζώματα, ευχέλαιο από τον οργασμό του ελα...
Ρόστο της Νάξου: Η πιο πλούσια μακαρονάδα του...
Αγκινάρες άγριες των βουνών και των κήπων γεμ...
Στην κουζίνα με τον Πικάσο και τους ζωγράφους...
Ο κυπριακός μεζές και η γεύση της παρέας στη...
Το εργαστήριο ονείρων του Στέφανου Δασκαλάκη...
Κάπαρη, το σινιάλο του καλοκαιριού και το στι...
Η πορεία των Εικόνων της Ολύμπου μέσα στα μυσ...
Η κουλτούρα του τσίπουρου, της τσικουδιάς, τη...
Το φαγητό του πανηγυριού του Δεκαπενταύγουστο...
Το «Πεσκέσι» της κρητικής διατροφής από το Η...
Σκορπίνες γιουβέτσι, οι κατακόκκινοι «σκορπιο...
Κασιώτικα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, στην πλώρ...
Ο Γιώργος Χαδούλης και το παιχνίδι της ζωνταν...
Με τον Καστοριάδη στον «Κάβο» και στο πανηγύρ...
Χοχλιοί μπουμπουριστοί, χαμπίμπα, με ξινόχοντ...
Τσακιστές, κλαστάδες ή σπαστές ελιές, τροφή γ...
Σταμναγκάθι στην κόψη του χειμερίου κύματος μ...
Ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, συκωτάκια, μπουστιά...
Η γεύση των Χριστουγέννων και του Παπαδιαμάντ...
Αρσενικό Νάξου, τυρί Προστατευόμενης Ονομασία...
Ειρήνη Ηλιοπούλου, ο έρωτας της ζωγραφικής κα...
Τσιτσίραβλα, τσίπουρα και η χαρά του τροφοσυ...
Η φουρτάλια και οι διασταυρώσεις των εξωτερικ...
Τι κρατούν (και μας προσφέρουν) οι ήρωες του...
H «Ματιά του συλλέκτη», η μεγάλη σύναξη των...
Πήλιο, φυσικά και μεταφυσικά τοπία συντροφιά...
Τούρτες πασχαλινές κασιώτικες και κουκνούκοι...
Οι μαντινάδες του Μιχάλη του Αγά στον Εμπορει...
Ρακή ή τσικουδιά: Ποιος είναι ο καλύτερος μεζ...
Τέχνη, η υπεραξία των χρήσιμων πραγμάτων και...
Τάσος Μαντζαβίνος, ο φίλος μου ο δράκος...
Κρεατόπιτα ή «γουρουνόπιτα» με τραχανά από το...
Ο φιλόσοφος των ταξιδιών Ματσούο Μπασό και τα...
Γκουρμέ αναμνήσεις από τη γαστρονομική παράδο...
Τα φαγητά των χοιροσφαγίων στη Μύκονο και ο «...
Μπουστιά, η παράπλευρη απόλαυση του σφαγίου...
Δοκιμάζοντας δρύλλα, σιτάκα και αλευρά με κερ...
Τα πιάτα έργα τέχνης και η εικαστική νοστιμιά...
Κουνουπίδι γιαχνί με την αλχημεία πέντε ιστορ...
Μπαρμπούνια σαβόρι σαν ζωγραφιά με μνήμες από...
Κατσικάκι με αγουρίδες από την Άνδρο ή πως το...
Σεφουκλωτές, το ναξιώτικο πιροσκί, φαγητό για...
Τροφοσυλλέκτες στους μοντέρνους καιρούς, σε κ...
Μπορούν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης να κάνου...
Τα μυστήρια του Διονύσου στο Κίτρος, στη Νέδο...
Ο «Λάζαρος», τα λαζαράκια, η δοξαστική ψαρόσο...
Οι πορφύρες της μνήμης και η λειτουργία του κ...
Το αεροπλάνο της Άγονης Γραμμής...
