Μια λύρα που αναστενάζει στο κέντρο της ομήγυρης των κεφισμένων γλεντιστών, είναι από τα πιο μεγάλα θαύματα στο νότιο Αιγαίο. Εκεί στο τόξο της λύρας – Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Χάλκη – μια μαντινάδα που γεννάται εν θερμώ από τα τρίσβαθα της ψυχής της παρέας και εκτοξεύεται σαν διάττοντας αστέρας στο στερέωμα του γλεντιού, μοιάζει πολύ με προσευχή, ιδιαιτέρως όταν τραγουδιέται πάνω στον κασιώτικο σκοπό «πάθος», έναν βυζαντινό λυγμό:

Και τα πουλιά που ’ναι πουλιά, έχουν κι εκείνα πάθη

Πάσι να φάσι τον καρπό και τα τσιμπά τ’ αγκάθι. Διαβάστε περισσότερα…

Ο ικαριώτικος χορός μοιάζει με συλλογική ενδοσκόπηση, ειδικά στο πανηγύρι του Αγίου Ισιδώρου, πέρα από το Χριστό των Ραχών, στις 14 Μαΐου, όπου οι αυτόχθονες ανοίγουν τη μακρά σειρά των θερινών ξεφαντωμάτων που συγκλονίζουν μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής τους την ίδια την νήσο και όσους ταξιδεύουν επάνω της στα μυστήρια του Ικάριου πελάγους. Διαβάστε περισσότερα…

Το πλοίο «Blue Star Patmos» άρχισε δυο – τρία λεπτά μετά τις τρεις το μεσημέρι,  αργά, σχεδόν νωχελικά το μεγάλο και πιο ποικιλότροπο ταξίδι του, από το λιμάνι του Πειραιά. Κανονικά θα έπρεπε να βιάζεται, έχοντας στην πλώρη του ένα από τα πλέον μακρινά ταξίδια,  με τα πιο πολλά λιμάνια, που πραγματοποιεί, σήμερα, καράβι στο Αιγαίο. Ένα πανόραμα των νέων Δωδεκανήσων, των παλαιών Νοτίων Σποράδων, από τη βόρεια άκρη τους, την Πάτμο, ως τη νότια, την Κάσο: Πειραιάς, Πάτμος, Λειψοί, Λέρος, Κάλυμνος, Κως, Σύμη, Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος. Εννέα λιμάνια, είκοσι δύο ώρες. Μα, τέτοια μεγάλα ταξίδια, χρειάζονται το αντίθετο της βιάσης. Τη σοφία της υπομονής.

Διαβάστε περισσότερα…

Ταξιδεύεις στην Αμοργό το φθινόπωρο για Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη. Ναι, κύριε Νίκο όλα είναι εκεί όπως τα άφησε η φαντασία σου, χωρίς να τα ξέρεις, ασάλευτα σαν την καλή μπουνάτσα στα πόδια της Αγίας Άννας, Όπως σωπαίνουν τα κύματα όπως ο κούκος τη χαραυγή όπως ο λίχνος το βράδυ. Το καράβι τρέχει προς την Αμοργό του Αιγαίου και ο νους μας ταξιδεύει ήδη προς την «Αμοργό» του Νίκου Γκάτσου. Διαβάστε περισσότερα…

Το φυσικό στη Μύκονο είναι να ακτινοβολούν τα γραφικά σοκάκια στο Ματογιάννι λάμψη πιο εκτυφλωτική, ακόμη και από αυτήν του παντοκράτορα κυκλαδίτικου ήλιου, που, ένα αυτοπορτραίτο σε αυτά, δημοσιευμένο στα κοινωνικά δίκτυα, σε ανεβάζει, δικαιωματικά, στους επτά ουρανούς του κοσμοπολιτισμού. Το μεταφυσικό είναι, σε κάποιο από αυτά τα σοκάκια, πέντε διακεκριμένοι σεφ – Γ. Γαβαλάς, Ν.Κουτσούκος, Π. Μενάρδος, Β. Ντούτσιας, Ν. Κουκιάσας – σκυμμένοι επάνω στον πάγκο της κουζίνας του «M-eating», να δημιουργούν πιάτα με βάση παραδοσιακά υλικά της Μυκόνου και των άλλων Μικρών και μεγάλων Κυκλάδων, με την τυροβολιά, την κοπανιστή, τη λούζα, το λουκάνικο και τα σύσσερα των εθιμοτυπικών χοιροσφαγίων.

Διαβάστε περισσότερα…

Η εγκόσμια Μεγάλη Εβδομάδα της απόκοσμης Ολύμπου, στο βόρειο άκρο της Καρπάθου, έχει την ευωδιά του ξερού κλαδιού του πεύκου που καίγεται για να πυρώσει τον παραδοσιακό φούρνο και του ζυμωμένου, σε έναν αγώνα γροθιών, ψωμιού, που ψήνεται αργά και ηδονικά. Γιατί, εδώ, σε αυτόν τον μικρόκοσμο που ζει ισορροπώντας στην κόψη των βουνών, πάνω από τη θάλασσα, η ηδονή πηγάζει από την εκπλήρωση, με τρόπο αυθεντικό, των παραδομένων ιερών και οσίων. Το ζειν παραδοσιακά, δίνει αξία και απόλαυση στη σύγχρονη, ανθρώπινη, ζωή.

Διαβάστε περισσότερα…

Η γεύση της συντροφιάς είναι διάχυτη στη Μεγαλόνησο της ανατολικής Μεσογείου «που πλάτυνε το αίσθημα που είχα για την Ελλάδα», καθώς μας παραδίδει ο μύστης της ελληνικότητας Γιώργος Σεφέρης σε ένα γράμμα του στον Διαμαντή Διαμαντή. Ο Διαμαντής ήταν ζωγράφος. Κι εγώ έχω στα μάτια μου την ιδιαίτερη εικόνα της Κύπρου, όπως την αντιπροσωπεύει ένας άλλος, σύγχρονος, εικαστικός καλλιτέχνης, ο χαράκτης Χαμπής Τσαγκάρης, στα αυτιά μου την λαλιά της, μέσω των Φωνών του τραγουδιστή Μιχάλη Ττερλικά, και στο στόμα μου τη γεύση της από τα οινοποιήματα του Άκη Ζαμπάρτα, που, πλέον, δεν είναι του κόσμου ετούτου. Αυτοί συμβόλιζαν για εμένα το αίσθημα της συντροφιάς, το αίσθημα της Κύπρου, το αίσθημα της μεγάλης Ελλάδας. Διαβάστε περισσότερα…

Υπάρχουν κάποια πράγματα τόσο βαθειά θρονιασμένα στη συλλογική συνείδηση της κοινότητας, που εν τέλει γίνονται τα άγια και τα όσια της· Τέτοιο όπως οι Γιανίτσαροι και οι Μπούλες της Νάουσας. Διαδραματίζεται την Αποκριά, αλλά δεν είναι μασκαράτα. Είναι η αυθεντική έκφραση των μύχιων της πόλης, μια πτυχή της ζωής της που η καθαρότητά της, σαν τα νερά της Αράπιτσας ή το χιόνι στην κορυφή Τρία Πέντε Πηγάδια του Βερμίου ή το Ξινόμαυρο κρασί, σε κάνει να αναδακρυώνεις. Διαβάστε περισσότερα…

Ο Διόνυσος, μεγάλη η χάρη του χιλιάδες χρόνια τώρα, ήταν ένα πεδίο άσκησης απεριόριστης ελευθερίας. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι πίεζαν τον νου τους να φτάσει πολύ πιο πέρα από τα αισθητά, έως τον απειροελάχιστο κόκκο της ύλης του Δημόκριτου, το σύμπαν των ιδεών του Πλάτωνα ή την ευδαιμονία του Αριστοτέλη, νοσταλγούσαν την ελευθερία του μύθου για να διασκεδάζουν τα δεσμά του λόγου. Διαβάστε περισσότερα…