Στον Πόρο με τον Γιώργο Λάππα και ένα σακίδιο με αυτιά
Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες λείπουν συνήθως σε αέναο ταξίδι για σπουδές. Έτσι κερδίζουν την αθανασία. Κι ο σπουδαίος γλύπτης Γιώργος Λάππας – ασυγκράτητος οδοιπόρος, ταξιδευτής και περιηγητής των ανθρωπίνων τόπων – έφυγε φορτωμένος το σακίδιο με αυτιά ένα χρόνο τώρα, και δεν σκοπεύει να γυρίσει πίσω στον κόσμο ετούτο. Παραμένει, όμως, μεταξύ μας, στον κόσμο των αισθήσεων. Αλλιώς, πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε στον Πόρο την απίθανη ενόραση του καλλιτέχνη, που μας βάζει να ακροβατούμε στην αίθουσα και στην εσωτερική αυλή της γκαλερί Citronne, απέναντι από την μπλε και την κόκκινη φιγούρα, στο μεταίχμιο της άνοιξης που αποχωρεί και του θέρους που έρχεται, χωρίς δίχτυ προστασίας από τους κινδύνους; Και στην πίσω αυλή της γκαλερί Citronne είναι πράγματι επικίνδυνα συγκινησιακά φορτισμένα τα πράγματα, καθώς η Αφροδίτη Λίτη, η σύντροφος του Γιώργη – εκείνη τον αποκαλεί έτσι – μιλά για τις πηγές της έμπνευσης του παρόντα-απόντα από τη συντροφιά δημιουργού.
Παρόντες είναι και ο κύριος Σόλωνας, τον βλέπουμε απέναντι, ο μάγος Κρις και ο κύριος Γιώργος. Όλοι τους ευγενικές φιγούρες, μορφωμένοι, που μιλούν ξένες γλώσσες και έχουν ταξιδέψει πολύ, πραγματικοί κοσμοπολίτες, φορτωμένοι εκπλήξεις. Όπως είναι έκπληξη και αυτή η έκθεση με τις φιγούρες τους. Η Αφροδίτη Λίτη λέει ότι τα μοντέλα δεν είναι απλώς μια γραμμή, αλλά κόσμοι ολάκεροι. Ο κύριος Σόλωνας, αριστοκράτης Αιγυπτιώτης, στα διαλείμματα της πόζας του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών γδυνόταν από τη μέση και πάνω και έκανε ηλιοθεραπεία με τα χέρια στη μέση. «Ίσως του λείπει ο πολύς ήλιος της Αιγύπτου», έλεγαν.
Ο Κρις ήταν επαγγελματίας μάγος και ταχυδακτυλουργός, τον οποίο μάγεψε ο Γιώργος Λάππας και τον άφηνε να αρπάζει σχέδια καθώς έκανε τα μαγικά του. Τον είχε ανακαλύψει όμως η Αφροδίτη. Καθώς πήγαινε σχολείο περνούσε κάθε μέρα από την οδό Ακαδημίας, απέναντι από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί ο Κρις είχε το μαγαζάκι του, μια αναρτημένη στον τοίχο βιτρίνα γεμάτη ετερόκλητα τρικ, από τους κόσμους της ταχυδακτυλουργίας, της γλυπτικής και της ψυχαγωγίας. Δίπλα καθόταν ένας επιβλητικός, ευγενής, σιωπηλός κύριος, με βαθύ βλέμμα και ημίψηλο καπέλο: «Ήταν όμορφος με δέρμα αλαβάστρινο, λευκό, χωρίς ρυτίδες, δεδομένου ότι δεν έκανε μορφασμούς, δεν εκδήλωνε κανένα συναίσθημα και χρησιμοποιούσε το βλέμμα του για να σε καθυποτάξει. Το μεγαλείο της τέχνης του βρισκόταν εκεί, κάτω από το μπορ του ημίψηλου, στα μάτια του. Θεωρώ ότι ο Κρίς ήταν ένα μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς». Όταν το 1977 γνώρισε η Αφροδίτη τον Γιώργη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας – που αργότερα έγιναν και οι δυο καθηγητές της – του αποκάλυψε το μικρό καταφύγιό της στην οδό Ακαδημίας.
«Ο κύριος Γιώργος» γράφει η Αφροδίτη Λίτη, «ήταν ψηλός και ευτραφής, οι κινήσεις του όμως δεν είχαν σχέση με την εικόνα του, ήταν ευλύγιστος και αέρινος, θα έλεγε κάποιος ότι θα μπορούσε να ήταν και χορευτής, ακόμα και ισορροπιστής, αφού μέσω των κινήσεων του μπορούσε να εξαφανίσει τον όγκο του».
Ανάμεσα σε αυτές τις τρεις φιγούρες, ο Γιώργος Λάππας άρχισε να παρεμβάλει και τη δική του φιγούρα. Για εκείνον, ο άνθρωπος και οι ισορροπίες του βρισκόταν στο κέντρο του νου του ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. Δεν ήσαν βεγγαλικά οι ιδέες του, τις έσερνε μαζί του μια ολόκληρη ζωή. Και η συνομιλία του ανθρώπου με τις ισορροπίες του δεν θα σταματήσει ποτέ…
