Αυτές οι μικρές πίτες ή τούρτες ή πιτιά ή πιροσκί – το ψωμένιο πουγκί γεμισμένο με χόρτα, τυριά, ρύζι ή και κρέας – που παίρνουν μαζί όσοι θα ξωμείνουν στους κάμπους ή στα βουνά, μακριά από το σπίτι τους, το κλασικό φαγητό δρόμου των ανθρώπων της εξοχής, είναι, εν τέλει, δυναμωτική, συμπυκνωμένη ενέργεια, σπουδαίο στήριγμα της ζωής μακριά από το σπίτι και την πιο απλόχωρη επάρκεια των αγαθών. Ειδικά στη Νάξο, το νησί που σφύζει από εσωτερική ζωή, με τους ποικίλους οργασμούς της γης και της θάλασσας, που, οπωσδήποτε, η όρεξη για φαγητό θα σε βρει στο δρόμο για τους τρεις Κούρους, την Παναγία Δροσιανή, την κορυφή του Ζα, τον Ναό του Γύρουλα, το ηλιοβασίλεμα μέσα από το κάδρο της Πορτάρας, τον Αμμίτη ανάμεσα από τα περιβόλια των Εγγαρών και της Γαλήνης, ή, ακόμη, και τα μικρά θαύματα της Μικρής Βίγλας. Και τότε, θα είναι η ώρα να βγάλεις από το δισάκι σου, αυτό που τώρα λέμε σακίδιο, μία ή και δύο σεφουκλωτές, τις χορτόπιτες, ένα είδος πιροσκί γεμισμένο με σέσκουλα, όπως έχουν ευδοκιμήσει στην ορεινή Αξιά, το νησί που στα πάντα δίνει πρόσθετη αξία. Continue reading…

Μου αρέσει να δοκιμάζω γεύσεις και συνδυασμούς απρόσμενων και απίθανων υλικών, με μεγάλη επισφάλεια για το αποτέλεσμα. Να σας αποκαλύψω, όμως, ένα μυστικό, που είναι ευεργετικό να το έχετε προς είδησή σας όταν στέκεστε μπροστά στο τσουκάλι. Συνήθως αυτό που επιθυμήσατε να ταιριάσετε είναι νόστιμο, γιατί το νοστιμεύει η υπεραξία που προσθέτει η δική σας τόλμη και προσπάθεια. Αρκεί, να το δοκιμάσετε πρώτα εσείς, μόνοι σας, αν και όπως μου έλεγε ο δάσκαλος – όχι μόνο στην τέχνη αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής – Παναγιώτης Τέτσης, όταν είσαι θρασείς στη μαγειρική, και οι άλλοι υποβάλλονται και βρίσκουν νόστιμο το φαγητό σας. Continue reading…

Αφήνουμε καλή νυχτιά και ’πα να κοιμηθούμε

και αύριο με το καλό, πάλι να ανταμωθούμε.

Οι πιο κεφισμένοι γλεντιστές συνεχίζουν να κρατούν αμείωτη την ένταση του γλεντιού, καθώς συνοδεύουν, μαζί με τα όργανα και τους στενούς συγγενείς το νέο ανδρόγυνο στο σπίτι, όπου θα το «κλειδώσουν» στο υπνοδωμάτιο που στρώθηκε τελετουργικά για την πρώτη νύχτα του έγγαμου βίου τους. Τραγουδούν την «Καληνυχτιά», σκοπός που σηματοδοτεί το τέλος του αποψινού γλεντιού, αλλά αφήνει ανοιχτή την υπόσχεση του επόμενου, του αυριανού, της «Δεύτερης Μέρας», όπως λένε στην Κάσο το γλέντι της επομένης του γάμου, σε πιο στενό κύκλο καλεσμένων, απ’ ότι την πρώτη ημέρα που τα «καλέσματα» βγαίνουν στα χωριά και προσκαλούν όλο το νησί. Continue reading…