Τοπία της μνήμης και της αδέσμευτης ελληνικότητας του Κώστα Πανιάρα στον Πόρο
Από τη μόνη και μοναδική, σύντομη, συνομιλία μου με τον Κώστα Πανιάρα μου έμεινε η ευτυχισμένη ενέργεια που σκορπούσε με έντονες χειρονομίες γύρω του. Αυτήν ακριβώς που εκτοξεύουν στο αγέρα τα έργα του, πίνακες και γλυπτά, που εκτίθενται στην αυλή των θαυμάτων και στους πάλλευκους τοίχους της γκαλερί Citronne, και ανάμεσα στα αρχαία γλυπτά του Αρχαιολογικού Μουσείου του Πόρου. Πλατιές, μονοχρωματικές συνήθως, χειρονομίες δημιουργούν ανήσυχες, ανοιχτές, κόκκινες, πράσινες, μπλε, θάλασσες που κυματίζουν και λαμπερά γλυπτά που κάνουν περίοπτα σινιάλα στον αύριο. Πολύχρωμη, αδρή, ευτυχία.
Η επιμελήτρια των εκθέσεων Τατιάνα Σπινάρη – Πολάλη γράφει για την ατμόσφαιρα του Κώστα Πανιάρα:
«Τα διεθνή στοιχεία και οι επιρροές τον κράτησαν μακριά από την, κατά τα λεγόμενά του, “δεσμευτική ““ελληνικότητα”” της σχολής του Μονάχου”. Εν τούτοις, η πολιτισμική μνήμη και ταυτότητα και οι προσωπικές βιωματικές αναφορές παραμένουν κομβικά στοιχεία στο σύνολο του έργου του και συνυπάρχουν με το γίγνεσθαι της πρωτοπορίας του 20ού αιώνα».
Η συνεπιμελήτρια της έκθεσης «Αμφισημία της μνήμης» στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πόρου Μαρία Γιαννοπούλου από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων, σημειώνει:
«Τα έργα του Πανιάρα βρίσκουν μια ιδιαίτερη θέση μέσα στη μόνιμη έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου Πόρου, περιστοιχισμένα από τα γλυπτά των κλασικών, ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Τα ευρήματα από την περιοχή της Τροιζηνίας, στην οποία λατρευόταν, σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες, τόσο η Αφροδίτη, με τις επικλήσεις Κατασκοπία και Νυμφία, όσο και η Υγεία, στο πλαίσιο λειτουργίας του θεραπευτικού συγκροτήματος του Ασκληπιείου, αποτελούν ίσως τους ιδανικούς συνομιλητές για τη δημιουργία ενός γόνιμου διαλόγου μεταξύ της αρχαίας και σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας».
Οι αριστοτεχνικές βάσεις που κατασκεύασε ο αρχιτέκτονας Στέλιος Κόης δημιουργούν την εντύπωση ότι οι Αφροδίτες του Κώστα Πανιάρα, της Μήλου, της Ρόδου, του Μποτιτσέλι, καθώς και το κεφάλι της υγείας, αναδύονται χωρίς να αφήσουν πίσω τους κανένα ίχνος, για να εγκατασταθούν αθόρυβα δίπλα στα αρχαία γλυπτά και να αντιπαραθέσουν με ζωηρότητα τα χρώματά τους και τη μοντέρνα υφή τους στη γήινη πατίνα του χρόνου που χρωματίζει τα σοβαρά μάρμαρα. Όλα τα άλλα είναι δουλειά του ελληνικού καλοκαιριού, που την έναρξή του σηματοδοτούν κάθε χρόνο αυτές οι εκθέσεις στον ηδυνόπαθο Πόρο.