Κοτόπουλο με πατάτες μαγειρεμένο στο φούρνο αλλιώς…
…που μετασχηματίστηκε την επομένη σε κοτόπουλο με ξινό τραχανά
Η σπουδαία δυναμική της Τέχνης είναι να ανανεώνει τη ματιά μας επάνω στη ρουτίνα, στα γνωστά και συνηθισμένα. Από τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στα δυο του πόδια, η Τέχνη ακολουθούσε κατά πόδας την τροφή, και κατά κάποιο τρόπο την επένδυε με μυστήριο και ιδεολογία, ιδιαιτέρως, όταν το φαγητό άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα από την ανάγκη στην απόλαυση. Κι η δυναμική της τέχνης, μεταγγίστηκε δειλά-δειλά και στη γεύση. Έπρεπε να σου περίσσευε φαγητό και για το βράδυ, για να έχεις την πολυτέλεια να το μεταποιήσεις για να ανανεώσεις την όρεξή σου γι αυτό.
© Nikos G. Mastropavlos/eudemonia.gr
Το ροδοψημένο κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο αποτελεί αιώνια σταθερή αξία, που δεν έχει και τόσο μεγάλη ανάγκη ενδυνάμωσης της όρεξης γι αυτό, αλλά ο πειρασμός της μαγειρικής τέχνης, πάντα, σε σπρώχνει σε νέες περιπέτειες. Όπως αυτό το τεμαχισμένο στα οκτώ ολόκληρο κοτόπουλο που βγήκε από την πεπατημένη και εμβαπτίστηκε, αλατισμένο με αλάτι του βράχου, για ώρα, σε μίγμα μπόλικης μουστάρδας, που επρόκειτο να τα σκεπάσει και να τα υποθάλψει, τρεις κουταλιές της σούπας, αραιωμένης με καυτό νερό, και ενισχυμένης με δύο κουταλιές παραδοσιακό πελτέ ντομάτας. Στο ελαφρώς παχύρευστο μίγμα ενσωματώθηκε ξίδι από κρασί, τρία-τέσσερα φύλλα δάφνης, τριμμένη άγρια ρίγανη, και τα μπαχαρικά, ένα κουταλάκι του γλυκού κουρκουμάς, άλλο ένα κάρυ, και πιπέρι.
© Nikos G. Mastropavlos/eudemonia.gr
Στο στρογγυλό, όπως παλιά, ταψί, έπεσε το ελαιόλαδο μέχρι να καλύψει τον πάτο του – ο οποίος στρώθηκε με φρέσκια κλαράκια ροσμαρί – και μετά διευθετήθηκαν οι μαριναρισμένες μερίδες του κοτόπουλου. Στη θέση τους στο βαθύ σκεύος με τη μαρινάδα μπήκαν οι δύο μεγάλες πατάτες κομμένες στα οκτώ, και τα δύο κολοκυθάκια κομμένα ευμεγέθεις ροδέλες. Αφού κατέλαβαν το χώρο ανάμεσα στις μερίδες του κοτόπουλου, εμπλουτίστηκαν και με μια τεμαχισμένη κίτρινη πιπεριά, τέσσερις σκελίδες σκόρδο κομμένες ροδέλες και μια πιπεριά τσίλι ψιλοκομμένη, και επί πλέον ρίγανη, μετά τη πλημμύρα της μαρινάδας στο ταψί, που άφησε μόνο τις κορυφές των υλικών να προεξέχουν. Έχουμε υστερόβουλες σκέψεις γι αυτή την απρεπή πλημμύρα της μαρινάδας.
© Nikos G. Mastropavlos/eudemonia.gr
Το ταψί μπήκε στον προθερμασμένο στους διακόσιους βαθμούς φούρνο, ακουμπισμένο στον πάτο του. Μετά από μία ώρα και δέκα λεπτά οι μερίδες του κοτόπουλου γυρίστηκαν, και συνέχισαν να βράζουν για άλλη μισή ώρα στον πάτο του φούρνου. Αφού αφαιρέθηκε και κρατήθηκε το περισσότερο ζουμί του φαγητού, το ταψί ανέβηκε τρεις σκάλες πιο πάνω, με εκτεθειμένες σχεδόν ολόκληρες, τραγανές και ροδοκόκκινες, στα κύματα του καυτού αέρα για να γίνουν πιο ορεκτικές μετά από άλλη μισή ώρα βάσανο.
© Nikos G. Mastropavlos/eudemonia.gr
Το φαγητό μας τιμήθηκε δεόντως στο κυριακάτικο τραπέζι, στο γεύμα και στο δείπνο, αλλά έμειναν οι μισές μερίδες κοτόπουλου, και, βέβαια, το ζουμί του φαγητού που κρατήσαμε. Αυτό το ζουμί, την επομένη το μεσημέρι, βγήκε από το λήθαργο του ψυγείου, και με το ξύπνημα της τεχνητής φωτιάς, άρχισε να ζωντανεύει και να εισχωρεί ως είχε στην καρδιά των άπειρων κόκκων του ξινού τραχανά, που δέχτηκε στους κόλπους της η κατσαρόλα. Λίγο καυτό νερό, κρατά, με πολλές επιφυλάξεις τις ισορροπίες, μέχρι να έρθει και το ξεψαχνισμένο κοτόπουλο, να αναδευτεί και να δείξει που πάει το πράγμα. Και το εντελώς καινούργιο φαγητό μας, στη νέα φάση του, πρέπει μετά από δέκα λεπτά, όταν θα είναι έτοιμο, να παραμένει δεμένο, όσο και ζουμερό, για να αντέξει το πήξιμο που ακολουθεί την ώρα της ηρεμίας του.
