Food Landscapes

Πρασόρυζο πολλά κανακεμένο με αγγουράκια κάπαρης

Πρασόρυζο με αγγουράκια κάπαρης.

Το πρώτο φαγητό του φθινοπώρου που μαγειρέψαμε εδώ στην Αθήνα, το κανακέψαμε πανηγυρικά. Κανάκια λένε στο νησί τα παινέματα που λειτουργούν και ως νανούρισμα, αλλά εμείς δεν το κανακέψαμε για να κοιμηθεί, αλλά, αντιθέτως, να ξυπνήσουν οι γεύσεις και οι συμβολισμοί. Ήταν ένα ηθικό μαγείρεμα, αφού ενσωματώσαμε σε αυτό ό,τι θα πετούσαμε ως άχρηστα, κερδίζοντας  επί πλέον και γεύση.Κοχλάσαμε τα πράσινα φύλλα από ένα ματσάκι χλωρά κρεμμύδια, τα επίσης πράσινα φύλλα των πράσων και τα «μουστάκια» τους, δύο ώριμες ντομάτες που ξεχάστηκαν στο ψυγείο, τα κοτσάνια και τα «εντόσθια» των πιπεριών, τρία φύλλα δάφνης και τα κομμάτια δύο (καλών) καρότων. Μετά από ώρα, όταν έβρασαν τα καρότα, τα αφαίρεσα και τα φύλαξα τεμαχισμένα για να τα προσθέσω προς το τέλος στο φαγητό, και πρόσθεσα στην κατσαρόλα το χυμό και τις κούπες ενός λεμονιού για να πάρουν μια βράση, πριν αποσύρω την κατσαρόλα με τον ζωμό.

Πρασόρυζο με αγγουράκια κάπαρης.

CREDIT: NIKOS G. MASTROPAVLOS / EUDEMONIA.GR

Στο ίδιο μάτι έβαλα μια μεγαλύτερη κατσαρόλα με ελαιόλαδο να ζεσταίνεται, και έριξα ψιλοκομμένα δύο ξερά κρεμμύδια, δύο φρέσκα κρεμμυδάκια και τρεις μεγάλες σκελίδες σκόρδο για να τσιγαριστούν καλά και να μυρίσουν. Πρόσθεσα δύο πράσα κομμένα ροδέλες, μια πιπεριά Φλωρίνης και μια κίτρινη. Πάντα αφήνω χρόνο να αλληλεπιδράσουν τα υλικά που προστίθενται με τα άλλα που προϋπάρχουν. Το ίδιο και με τον ψιλοκομμένο άνηθο, ο οποίος μαζί με όλα τα άλλα υλικά, αναζητούσαν, κατά κάποιο τρόπο, το σβήσιμο με το ξίδι. Δύο κουτάλες της σούπες ζωμός χρειάστηκαν για να επικοινωνήσουν τα μπαχαρικά που θα ακολουθούσαν, τον κουρκουμά, το κάρυ, την καπνιστή πάπρικα, το γλυκό κόκκινο πιπέρι, τα φρεσκοτριμμένα πιπέρια και τη ρίγανη. Έτσι φτάσαμε στην ώρα που θα μπει το ρύζι «νυχάκι», μισή συσκευασία, και μετά από λίγο όλος ο ζωμός, ο οποίος πρέπει να φτάσει και να περισσέψει για να είναι ζουμερό το φαγητό, και όταν προσθέσουμε τα καρότα και τα αγγουράκια της κάπαρης που μαζέψαμε και διατηρήσαμε σε νερό και ξίδι τον Ιούλιο από τις άγριες κάπαρες της Κάσου, για να μας θυμίζουν το καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω μας.